Een stukje Italië speelde zich af in mijn hoofd vanmorgen, om 06,15 uur. Een stukje hemel in een couplet. De essentie van Italië in een lied. Verdomd als het niet waar is. Bon giorno!!
Overdaad schaadt dit keer niet.
De cliché's rijgen zich moeiteloos en heerlijk aaneen. Azuurblauwe lucht & zee. Espresso doppio aan de tap. Gelati limone. Een schitterende kustlijn. Flirtende mooie snelle mannen. Prachtige steden. Kunst waar je mond van openvalt. En...muziek. Heerlijke, romantische muziek.
La cielo in una stanza
Wat een titel! Mina zong het, in 1960. De auteur van het lied, Gino Paoli, was er niet erg over te spreken. Ze zong het alsof ze het telefoonboek zong, vond hij, totaal zonder begrip van wat ze nou eigenlijk aan het zingen was.
Dat was misschien maar goed ook. Want het lied bezong een orgasme van jongeheer Gino tijdens een bezoek aan een prostituee. Toe maar.
Hoe oud was Mina toen ze het zong in 1960? Twintig lentes jong.
Dat had de paus niet goed gevonden.
De tekst was evenwel keurig, niets op aan te merken. Als je het niet wist, haalde je het er niet uit. Twee geliefden die genieten van elkaars nabijheid. Geen onvertogen woord verder. Jongeheer Gino had alle sfeermakers eromheen beschreven behalve het hoogtepunt van dat alles. Zulks was absoluut ondenkbaar in 1960. Later, eind jaren zestig, liet hij die aap pas uit de mouw komen.
Hijzelf was meer te spreken over Carla Bruni's uitvoering, supersexy, Frans, mysterieus, omfloerst. Zoals Carla het zingt is het prachtig inderdaad. Een heel andere sfeer, verfijnder, suggestiever.
Maar toch. Geef mij Mina maar. Ik ga voor dat lekkere, beetje schelle, onpretentieuze en tikkeltje ordinaire van de Italiaanse.
En kijk vooral ook die serie!! Zo mooi zie je ze zelden. Elk shot is een kunstwerk.
No comments:
Post a Comment