a-ha & mama Appelsap, die je voet wil likken.

Zopas op de autoradio schallend viel me weer op dat die hit van a-ha uit 1985 "Take on me" helemaal niet veroudert. Energiek en fris klinkt 't alsof het gisteren gecomponeerd werd. De beelden erbij, zoals vroeger veelvuldig voorgetoverd door MTV, speelden zich automatisch weer af in mijn hoofd.

Je zou idealistisch kunnen stellen dat de videoclips  speciaal vervaardigd werden om de muziek te verrijken maar het streven was natuurlijk de gigantische doelgroep babyboomers rechtstreeks te kunnen bedienen om ze zo - gratis reclame- het geld uit de zakken te kunnen kloppen.
Een nieuw fenomeen, zo'n videoclip, die zich in ons netvlies brandde omdat hij elk uur herhaald werd en zich zo voor altijd in onze hersenen nestelde. "Billie Jean", "Thriller", Beat it". Michael Jackson was de grote voorganger hierin maar a-ha volgde in diens slipstream.

Jeugdige energie straalde ervan af en de ongebreidelde zang die omhoog omhoog stuwde naar een climax gaf het idee, dat niets onmogelijk was. Dat synthesizer riedeltje, waarvan je maar  enkele tonen hoeft te horen en je zegt: "a-ha!". De frisse koppies van de drie Noorse, naar James Dean gemodelleerde gasten, wit Tshirt, spijkerbroek, vetkuif, maakten het tot hét perfect plaatje.

De slim in elkaar gestoken kunstzinnige videoclip paste daar naadloos bij. Mooi, vloeiend met potlood getekende hoofdpersonages in een storyboard dat tot leven komt en de hele clip lang blijft pendelen tussen realiteit en fantasie.. Een meisje dat het stripverhaal bekijkt, wordt letterlijk het stripverhaal ingetrokken. Net als wij, de toeschouwers die video ingezogen werden.

"I just wanna hit you in the foot"

In mijn speurtocht door de Zuid-Koreaanse muziek kwam ik op gegeven moment deze song tegen.
Kave met "You".

Dát klonk best bekend! De Zuid Koreaanse versie van a-ha? Veertig jaar later?
Ongeveer hetzelfde ritme. Ook een vrij lichte jongemannenstem die als een leeuwerik jubelend de hemel in klimt á la Morten Harket (zanger van a-ha) en de toonladders bestijgt met vier treden tegelijk.
Geen synthesizers hier maar strijkers, die het tempo opjagen op een manier, die Vivaldi trouwens al beproefd had in zijn 4 Jaargetijden, in "Winter" om precies te zijn.
Niets nieuws onder de zon dus, zoals het werkte voor Vivaldi werkt het ook hier, voor Kave.

Live haalt de zanger de hoge noten net zo makkelijk als op de opname, hoor ik. Tja, je vertrouwt ze niet meer zomaar op hun bruine ogen, met die helaas tegenwoordig usance zijnde achtergrondbanden die in liveshows meedraaien. Waar zowel de zang als de musici op klinken, zodat het niet opvalt als de zanger een noot of wat mist.
Het Engels van Morten was wel veel beter dan wat deze zanger ervan bakt. De 'R' in 'rule'  is een onneembaar obstakel voor hem en klinkt als 'loel'. De tekst op zich is weer een onbegrijpelijk en wonderlijk geheel zoals wel vaker bij teksten in de K pop. 

Mama appelsapt ook weer eens mee : ik versta eerst: 'I just wanna lick you on the foot´. Néé toch, 'n soort fetish? Van jongens van 18 aan het begin van hun carrière? Dát kan het toch echt niet zijn! "I just wanna hit you on the foot'' versta ik bij nader beluistering.
De Zuid-Koreanen komen in  films en series naar voren als enorme vechtersbazen maar waarom zou je in vredesnaam iemand dan alleen op zijn voet slaan?
Het blijkt uiteindelijk ''I wanna hit you on the phone-'' te zijn- wat mij eerlijk gezegd net zo onbegrijpelijk voorkomt? als eerdere mis verstane opties!

Never mind. Ik breek er mijn hoofd maar niet over, daar is het nummer muzikaal te aardig voor.
Het heeft een a-ha-achtig jonge mannen-bravado. Het tempo, de opbouw, dat alles geeft een lekkere dosis energie af- waardoor je desnoods best eens even op iemands telefoon zou willen slaan. Waarom ook niet?

                                                  En een lekker pianistje hebben ze ook!

                                           Een ouwe bekende, iets aangepast: "A fucking APT"