5. Europapa papa papa papapa

Minigabber.
Over smaak valt niet te twisten- met mijn (onder)bewustzijn valt niet te onderhandelen. Zo word ik of ik wil of niet, tegenwoordig geregeld de dag ná het oppassen op onze kleinzoon wakker met gabbermuziek in mijn kop. Keihard. Gabber? Ja, gabber.  2.0 weliswaar: Europapa, maar toch. Da' s wel effe schrikken. Je stuitert meteen 't bed uit.
De schuld van mijn kleinzoon van 7.! Wiens muzieksmaak zo ondertussen dus evolueerde van "Dikkertje Dap" naar "Europapa". Hij lust er wel pap van, van Joost Kleins inzending voor het Eurovisie Song Festival 2024. op zijn pleelist staat ´t en zelf loopt hij ´t ook de hele tijd te zingen.
Zelfs de hoekige 'dans' doet die minigabber erbij, dat bewegen dat ze in de jaren 90 ´hakken´ noemden- met een welhaast net zo´n verbeten bekkie als dat van die jaren 90 speedfreaks. ´Strak staan´ noemden ze dat toen, zo'n verbeten bek met malende kaken, veroorzaakt door de amfetamines die ze innamen om een hele nacht door te kunnen 'hakken'.

Gelukkig heeft ons eigen kleine gabbertje daar allemaal geen weet van. Die slaat aan op het vele malen zingen van "pappa" plus het lekkere melodietje vol haakjes gecombineerd met een opgepept pompend ritme in een vriendelijker variant dan de hardhouse/gabber van toen. Dat klonk altijd nogal luguber en letterlijk geestdodend.

Niet 'stukgehakt'
Joost Klein oogt ook heel wat vriendelijker dan de doorsnee jaren 90 gabber. Niet compleet 'stukgehakt', zal ik maar zeggen. Zelfs niet een beetje, gelukkig. Integendeel, hij heeft veel meer in zijn mars dan één kunstje. Zijn creativiteit, optimisme en humor werkt aanstekelijk.
Van mij mag hij winnen, 11 mei. Al word ik dan 12 mei ongetwijfeld wéér wakker met...

De kater en de bittere keerzijde van ´woke' willen zijn.

Nou, we weten hoe dat afliep. Het liep uit op een drama, waarbij men wanhopig greep naar verregaande maatregelen, uit angst niet correct te handelen. De woordvoerder van de EBU leek een ´stick up his arse'´ te hebben toen hij met kwezelachtig mondje clichés prevelde als `veilige werkomgeving` en ´zero tolerance beleid`. Terwijl hij al prevelend een jonge artiest totaal vermorzelde en diens leven en carrière kapot maakte.
En hem als schuldige aanwees terwijl er nog niets bewezen is.
Wat is er tegenwoordig toch mis met gewoon even pas op de plaats,  met z´n allen om de tafel gaan zitten en alles rustig uitpraten? Oprechte excuses aanbieden waar die vereist zijn en beloven het nooit meer te doen!?
Waarom moet er meteen zo hoog van de toren geblazen worden? Zódanig, dat er geen weg terug meer is!