Het was dus niet Joost, waar ik mee wakker werd de ochtend na de 2e halve finale maar Angelina Mango!
Dolly Bellefleur. Coco Coquette. Dana International. Conchita Wurst. Qua naam zou Angelina Mango naadloos in het rijtje passen, ware het niet dat zij als Italiaans meisje ter wereld kwam (2001). Zij is de dochter van de tweede zangeres van Matia Bazar, Laura Valente en Giuseppe Mango, Italiaans popzanger.
Muziek en paplepelverhaal dus.
Je zou het niet zeggen maar allejezus, wat is die 'totale verveling' van haar geweldig leuk en onderhoudend. Je kunt er niet stil bij blijven zitten, bij die cumbia.
Ik hoor grappig genoeg trouwens een sterke invloed van Stromae in de arrangementen. Als Angelina het refrein "La noia" inzet, hoor ik een ingenieus en speels arrangement, dat zo uit Stromae's muzikale brein ontsproten had kunnen zijn en voor mijn geestesoog zie ik hem met zijn lange slungellijf er zelfs op dansen, een ambigue uitdrukking op het gelaat. Ach lieve Paul van Haver! Gaat het wel goed met je?
De tekst van ''La noia'' gaat over het vast komen te zitten in traditionele rolpatronen van meisjes, zo gauw als zij vrouw zijn geworden. Nog steeds. Geen zeggenschap meer hebben over het eigen leven. Zich altijd maar moeten schikken naar iemand. vader, echtgenoot, manager en/of regisseur.
Hoe zij verzanden in eindeloze huishoudelijke klussen, want dat blijken altijd 'vrouwenklussen' te zijn. Vervelende, geestdodende rotklussen.
Zoals de afwas doen. Daar zingt ze tenminste over in haar Eurovision Song. Ik vermoed echter dat ons engeltje zelf allang niet meer de borden wast maar een afwasmachine laat draaien. Terwijl ze nou net zo lekker zou kunnen zingen bij de afwas. Met haar zus, zoals dat bij ons vroeger ging.
No comments:
Post a Comment