11. God is terug, naar het schijnt.

2024.06.12 6:00 PM (KST)

신이 돌아왔다.
Oftewel: God is terug.

Dat was een van de eerste commentaren onder de video van de gisteren uitgebrachte nieuwste single van Damons year.
Fans roepen dat soort waanzinnige dingen al gauw, ik herinner me nog de 'Clapton is God', graffiti op Engelse muren, eind jaren 60.
Meer commentaren onder de video: "Het is eindelijk zomer!", "Wow" en "Waar was je al die tijd?".
Ik kan u wel vertellen: het ís nog helemaal geen zomer en dat wordt het voorlopig ook niet en trouwens, ook God is niet terug, zo hij er al ooit was- maar er is sinds gisteren dus wel een nieuwe song uitgekomen van Damons Year (Yeon Haryom, 1994) en een heel album komt eraan.
Met bovenstaande fraaie cover art van Gong Chen.

Vanmorgen echoden de elektrische gitaarlicks van @ambiguoussuicide nog door mijn hoofd. En die stem! Over ambigue gesproken!

Ook de bijbehorende video is prachtig geschoten door Annie Chung, beginnend met het lieflijke koekoeksgeluid dat in Japan bij zebrapaden klinkt uit de voetgangersstoplichten.

Het is misschien niet zo´n hit die meteen in je hoofd blijft hangen, "To the undying lover" van Damons Year, daarvoor zijn de zanglijnen te grillig en is de emotionaliteit te rauw, maar het heeft iets, zoals bijna al Haryoms muziek, waardoor ik het telkens weer terug wil horen. En weer. En weer.
En elke keer vraag ik me af: wat is dat toch aan die stem, die moeilijk te categoriseren valt, dat zó intrigeert? Die kronkelende zanglijnen, hoe hij falset zingt in samenspel met die inventief spelende Fender Stratocaster? De zorgvuldige articulatie van de woorden die hij zingt. de spannende opbouw naar een ontlading van emoties. Die intieme toon, of hij vlak naast je zit en alleen voor jou zingt.
Ik zou als een geluidstechnicus alle kanalen willen scheiden en uitpluizen om te horen wat er allemaal speelt.
Wat dat betreft lijkt de schitterende hoesillustratie van Gong Chen wel een soort beeldspraak daarvoor: twee gezichten die eerder als een dicht geweven stuk textiel waren maar nu uit elkaar getrokken zijn. Doch die prachtige tekening slaat, uiteraard, op de tekst van het lied en niet op hoe de muziek in elkaar gevlochten is.

Het nummer komt vrij abrupt tot een eind, wat je als een junk doet opschrikken omdat je er nog lang niet klaar mee was. Omdat je nog meer wilt. En meer. En meer.