10. De hemel in een couplet

Sexy melodrama.
Een stukje Italië speelde zich af in mijn hoofd vanmorgen, om 06,15 uur. Een stukje hemel in een couplet. De essentie van Italië in een lied. Verdomd als het niet waar is. Bon giorno!!

Overdaad schaadt dit keer niet.
De cliché's rijgen zich moeiteloos en heerlijk aaneen. Azuurblauwe lucht & zee. Espresso doppio aan de tap. Gelati limone. Een schitterende kustlijn. Flirtende mooie snelle mannen. Prachtige steden. Kunst waar je mond van openvalt. En...muziek. Heerlijke, romantische muziek.

La cielo in una stanza
Wat een titel! Mina zong het, in 1960. De auteur van het lied, Gino Paoli, was er niet erg over te spreken. Ze zong het alsof ze het telefoonboek zong, vond hij, totaal zonder begrip van wat ze nou eigenlijk aan het zingen was. 

Dat was misschien maar goed ook. Want het lied bezong een orgasme van jongeheer Gino tijdens een bezoek aan een prostituee. Toe maar.
Hoe oud was Mina toen ze het zong in 1960? Twintig lentes jong.

Dat had de paus niet goed gevonden.
De tekst was evenwel keurig, niets op aan te merken. Als je het niet wist, haalde je het er niet uit. Twee geliefden die genieten van elkaars nabijheid. Geen onvertogen woord verder. Jongeheer Gino had alle sfeermakers eromheen beschreven behalve het hoogtepunt van dat alles. Zulks was absoluut ondenkbaar in 1960. Later, eind jaren zestig, liet hij die aap pas uit de mouw komen.
Hijzelf was meer te spreken over Carla Bruni's uitvoering, supersexy, Frans, mysterieus, omfloerst. Zoals Carla het zingt is het prachtig inderdaad. Een heel andere sfeer, verfijnder, suggestiever.
Maar toch. Geef mij Mina maar. Ik ga voor dat lekkere, beetje schelle, onpretentieuze en tikkeltje ordinaire van de Italiaanse.

Het deed mij dan ook hevig plezier toen ik, een paar weken geleden, het lied met de fijn veel rollende R-ren tegenkwam in de onvolprezen serie "Ripley" op Netflix. 

Geniet van het lied, hier geplaybackt door een best veel op de Mina van vroeger lijkende Hildegard di Stefano en van de ogen en de lach van Andrew Scott. Goeie god! Wat een acteur.

En kijk vooral ook die serie!! Zo mooi zie je ze zelden. Elk shot is een kunstwerk.

9. Perzikbloesemtijd

 

Dat gitaarloopje, oh, dat mooie, heldere, optimistische gitaarloopje, de halve toonladder op en neer! 
Daar werd ik in perzikbloesemtijd (maart) geregeld heel aangenaam wakker mee. Of ik op wolken zweefde.
Het deed me denken aan iets van vroeger. Een liedje van vroeger. Iets uit de surfliedjestijd? Santo & Johnny's "Sleepwalk" op slideguitar misschien? Het melodieuze sentiment daarvan?


Het klonk vagelijk bekend maar kon dat eigenlijk niet wezen, ik luister pas twee jaar naar muziek uit  Korea. Mij werd het beleefd aanbevolen door Spotify onder het motto: als u dit leuk vindt dan dit vast ook. 

Dat stemmetje tussen pubermeisje en jongen,  jongen en jongeman in. Bescheiden of het zich wil verontschuldigen voor het feit dat het met zijn/haar/hun muziek zomaar je hoofd in vloeit. Breekbaar, weifelend, hoopvol tegen beter weten in.

"Yours" van Damons Year.
Damons Year? Wie zijn dát nou weer? Yeon Haryom (08/11/1994). Zo heet de zanger. Met een drummer, gitarist en basgitarist vormen zij de indiepopgroep Damons Year.
Die instrumentalisten zorgen met hun subtiele begeleiding en fraai geplaatste accenten ervoor dat de liedjes van Haryom niet wegvliegen of verdampen- ijl als ze zijn. Zij zorgen ervoor dat Haryoms stem een ankerplaats vindt, zodat hij niet wegzweeft, het oneindige universum in.

 

Op het eerste album van Damons Year bleken zich ook echte aardser klinkende popliedjes te bevinden, die lekker upbeat klonken, pittige gitaarakkoorden eronder, je zou er haast vrolijk van worden.
Maar hohoho, vergeet het maar. Zie de tekst op de clip hieronder. 

De tekst van "Yours"
Yours
I'll hold your hand you can relax
Let’s just walk down the street
where peach blossoms bloom
your heart melts
If we combine our nights together
Let's raise up the fallen moon
Sometimes your appearance
It's like spring day and night
It's warm but sometimes cold
And you in the clear sky
It's like a falling shower
what on earth do you want from me
My dear, I Honestly, I kind of hate it.
Even if you don't have me
Nothing is wrong you change my whole day
I do that again
Close your eyes and do it
My dear, I Honestly, I kind of hate it.
Even if you don't have me
Nothing is wrong
you change my whole day
I do that again
Close your eyes and do it  

                                                                                   

8. Sequoia's estafetteliedje van de dag

Hoe gaat dat, een liedjesestafette? 
Onze grote kleine logeert hier. We zijn ergens. Hij hoort een liedje, dat meteen lekker in zijn hoofdje nestelt, hij neuriet het de hele dag. Gewoon, even een paar strofen als hij aan het tekenen is. Of als we door de stad lopen, in het zonnetje op een terrasje zitten met een ijsje en hij voelt zich ''Iko Iko":
"enòn enòn
Aìku Aìku nde
Jacouman Fi na ida – n – de
Jacouman Fi na dè''

Het liedje past hem als een handschoen, zelf inheemse & west Afrikaanse voorouders hebbend.
Het is een vraag & antwoord lied, dat zijn geschiedenis heeft ergens in de Mardi Gras Parades in New Orleans, waar rivaliserende paradegroepen.,"krewes", het zongen als een soort strijdlied om elkaar af te troeven. Een 'krewe' is een zang- en dansgroep die tijdens de parades van het Mardi Gras carnaval een bepaalde stam vertegenwoordigt van inheemsen uit het zuiden van noord Amerika.
Ook zijn er 'krewes' die stammen representeren die via de slaventransporten aangevoerd werden vanuit west Afrika als slavenarbeiders ten behoeve van de katoenteelt, onder andere Zulu en Yoruba.

Het inheemse en Afrikaanse in de mixer gestopt bracht de song ''Iko Iko" voort, een fijn deinend lied, lekker ritmisch, makkelijk mee te zingen, aanstekelijk. Er zullen weinig mensen zijn die het niet kennen.
Via mijn kleinzoons geneurie heeft het oorwurmpje zich ook in mijn hoofd genesteld zodat hij op gegeven moment mij er triomfantelijk lachend er opmerkzaam op maakt dat ik "Iko Iko" loop te neuriën.
 "Haha. Ik heb het wéér gedaan hè? Een liedje aan je doorgegeven!". Ja zeker! Ik werd er zelfs wakker mee. Dank je wel, Sequoia!

                                                            De onvergetelijke Dr. John.

Sybil Kein: “Interpreting Indian Chants”—a study of New Orleans Black “Indian” Mardi Gras chants, based on the Yoruba tradition of voodoo, Social Science History Association, New Orleans (1991)

 transcribes from Yoruba:
“Iko Iko”: Eh na, Eh na Ayku Ayku nday Ja ku mo fee na am dahn day Ja ku (ki) mo fee nday

Yoruba/Creole: enòn enòn Aìku Aìku nde Jacouman Fi na ida – n – de Jacouman Fi na dè

English: Code language! God is watching Jacouman causes it; we will be emancipated Jacouman urges it; we will wait

7. De totale verveling van Angelina Mango

"La noia"
Het was dus niet Joost, waar ik mee wakker werd de ochtend na de 2e halve finale maar Angelina Mango!
Dolly Bellefleur. Coco Coquette. Dana International. Conchita Wurst. Qua naam zou Angelina Mango naadloos in het rijtje passen, ware het niet dat zij als Italiaans meisje ter wereld kwam (2001). Zij is de dochter van de tweede zangeres van Matia Bazar, Laura Valente en Giuseppe Mango, Italiaans popzanger.
Muziek en paplepelverhaal dus.

Je zou het niet zeggen maar allejezus, wat is die 'totale verveling' van haar geweldig leuk en onderhoudend. Je kunt er niet stil bij blijven zitten, bij die cumbia.
Ik hoor grappig genoeg trouwens een sterke invloed van Stromae in de arrangementen. Als Angelina het refrein "La noia" inzet, hoor ik een ingenieus en speels arrangement, dat zo uit Stromae's muzikale brein ontsproten had kunnen zijn en voor mijn geestesoog zie ik hem met zijn lange slungellijf er zelfs op dansen, een ambigue uitdrukking op het gelaat. Ach lieve Paul van Haver! Gaat het wel goed met je?

De tekst van ''La noia'' gaat over het vast komen te zitten in traditionele rolpatronen van meisjes, zo gauw als zij vrouw zijn geworden. Nog steeds. Geen zeggenschap meer hebben over het eigen leven. Zich altijd maar moeten schikken naar iemand. vader, echtgenoot, manager en/of regisseur.
Hoe zij verzanden in eindeloze huishoudelijke klussen, want dat blijken altijd 'vrouwenklussen' te zijn. Vervelende, geestdodende rotklussen.
Zoals de afwas doen. Daar zingt ze tenminste over in haar Eurovision Song. Ik vermoed echter dat ons engeltje zelf allang niet meer de borden wast maar een afwasmachine laat draaien. Terwijl ze nou net zo lekker zou kunnen zingen bij de afwas. Met haar zus, zoals dat bij ons vroeger ging.

6. Golfjes op het strand.

Eb.
Wat is er heerlijker dan met dat geluid ontwaken?  Zacht klotsende golfjes die de aangespoelde schelpen zachtjes over elkaar heen laten rollen en schuiven. De zilte lucht. Het schreeuwen van meeuwen.
Nooit word je fijner wakker dan aan zee.

Er is echter een goede tweede en dat is ontwaken met "Illa illa", wat een onomatopee wil zijn dat het geluid tracht te imiteren van golfjes, die kabbelen aan de vloedlijn, bedacht  door de in het geheel niet slecht uitziende zanger van dit gelijknamige lied, Kim Han-bin, artiestennaam B.I. Ik deed jullie -na mezelf- al een keer eerder het plezier om met hem wakker te worden- met het liedje van de dag nummer 2. En zeg nu zelf: er zijn slechtere manieren van ontwaken denkbaar. 

해변- haebyeon

Deze song heet "Strand" of "Kustlijn".
Er zit een opbouw naar vreugde in deze song. Iets van loslaten en opnieuw beginnen. Vrijheid. De last van een ellendig verleden afwerpen.
Aan de vloedlijn lopen, je armen uitspreiden, in het rond draaien draaien en "Illa illa illa illa illa" zingen. Kom maar, leven! Ik heb weer zin in je!

5. Europapa papa papa papapa

Minigabber.
Over smaak valt niet te twisten- met mijn (onder)bewustzijn valt niet te onderhandelen. Zo word ik of ik wil of niet, tegenwoordig geregeld de dag ná het oppassen op onze kleinzoon wakker met gabbermuziek in mijn kop. Keihard. Gabber? Ja, gabber.  2.0 weliswaar: Europapa, maar toch. Da' s wel effe schrikken. Je stuitert meteen 't bed uit.
De schuld van mijn kleinzoon van 7.! Wiens muzieksmaak zo ondertussen dus evolueerde van "Dikkertje Dap" naar "Europapa". Hij lust er wel pap van, van Joost Kleins inzending voor het Eurovisie Song Festival 2024. op zijn pleelist staat ´t en zelf loopt hij ´t ook de hele tijd te zingen.
Zelfs de hoekige 'dans' doet die minigabber erbij, dat bewegen dat ze in de jaren 90 ´hakken´ noemden- met een welhaast net zo´n verbeten bekkie als dat van die jaren 90 speedfreaks. ´Strak staan´ noemden ze dat toen, zo'n verbeten bek met malende kaken, veroorzaakt door de amfetamines die ze innamen om een hele nacht door te kunnen 'hakken'.

Gelukkig heeft ons eigen kleine gabbertje daar allemaal geen weet van. Die slaat aan op het vele malen zingen van "pappa" plus het lekkere melodietje vol haakjes gecombineerd met een opgepept pompend ritme in een vriendelijker variant dan de hardhouse/gabber van toen. Dat klonk altijd nogal luguber en letterlijk geestdodend.

Niet 'stukgehakt'
Joost Klein oogt ook heel wat vriendelijker dan de doorsnee jaren 90 gabber. Niet compleet 'stukgehakt', zal ik maar zeggen. Zelfs niet een beetje, gelukkig. Integendeel, hij heeft veel meer in zijn mars dan één kunstje. Zijn creativiteit, optimisme en humor werkt aanstekelijk.
Van mij mag hij winnen, 11 mei. Al word ik dan 12 mei ongetwijfeld wéér wakker met...

De kater en de bittere keerzijde van ´woke' willen zijn.

Nou, we weten hoe dat afliep. Het liep uit op een drama, waarbij men wanhopig greep naar verregaande maatregelen, uit angst niet correct te handelen. De woordvoerder van de EBU leek een ´stick up his arse'´ te hebben toen hij met kwezelachtig mondje clichés prevelde als `veilige werkomgeving` en ´zero tolerance beleid`. Terwijl hij al prevelend een jonge artiest totaal vermorzelde en diens leven en carrière kapot maakte.
En hem als schuldige aanwees terwijl er nog niets bewezen is.
Wat is er tegenwoordig toch mis met gewoon even pas op de plaats,  met z´n allen om de tafel gaan zitten en alles rustig uitpraten? Oprechte excuses aanbieden waar die vereist zijn en beloven het nooit meer te doen!?
Waarom moet er meteen zo hoog van de toren geblazen worden? Zódanig, dat er geen weg terug meer is! 

4. Mooi noch pijnlijk

Het druilt besluiteloos buiten, na enkele dagen zomer in de lente is het nu weer Grijs en Miezerig.
Slecht geslapen heb ik. Dus laat op. Niet op tijd voor een virtuele muzikale goede morgenwens. De mood was er ook niet echt naar, van Hééé, halló en hadsekidee!

Het liedje dat in mistflarden door mijn hoofd dreef was ook al in mineur. "Het is niet mooi maar het is ook niet pijnlijk" heet het en de toonzetting sluit daar naadloos bij aan.
Het lied werd in de sneeuw verfilmd maar doordat er geen zon schijnt is de omgeving daar net zo in grijstinten gehuld als hier vandaag.

''It’s not beautiful here, nor is it painful,
There’s no response, no expression, and the sky stands still''

Zo dus.
Geonbae! Proost! Zie clip. 'n Hartversterkertje.

Nogmaals een lied van Ji-won/Wonstein dus, sferisch, moody maar niet hopeloos. Gewoon, ergens tussenin hangend. Ook 'n hartversterkertje, van het muzikale soort.
Het melodietje wiegt heen en weer, neemt ook geen stelling maar oh, wat een venijnige haakjes zitten erin. Ongemerkt loop je het verder de hele dag te neuriën.

En da's helemaal geen straf, zo´n fijne Wonstein zingen!
En nog een goeie dag verder

3. Wake up & smell the kopi?

Wake up & smell the kopi...Kopi?
Als in mijn wazige hoofd, net wakker wordend, bovenstaande woorden zich aaneenrijgen tot een liedje, sta ik Roadrunner-gewijs ''Meep meep'' meteen in de startblokken op weg naar het espresso apparaat- terwijl ik toch echt altijd gewoon ben de dag met thee te beginnen.
Nu echter dient een niet te negeren trek in een gruwelijk sterk bakkie zwart, zoet en vloeibaar bevredigd te worden. Stante pede.
De schuld van Elaine.                                                         

Trouwens, ik hóór dat helemaal niet zingen want Elaine zingt keurig 'smell the coffee". Ik vond het leuk om 'kopi' te schrijven omdat het gros van de Zuid-Koreanen ''Kopi'' zegt.
Net als Spanjaarden, Indonesiërs en vast nog meer volken, die moeite hebben met de V en de F.
Kopi, mappia (mafia).

Elaine Kim's Engels is dik in orde. Zó in orde, dat ik meende met een Amerikaanse van doen te hebben, toen ik haar song voor het eerst hoorde in een van de betere Zuid Koreaanse tv series: "It's okay not to be okay"- te zien op Netflix.
Haar stem klonk 'bekend', zoals die speels en makkelijk de hoge nootjes pakte en eromheen weefde. deed ze wat denken aan Caro Emerald.
Ze bleek echter zo Zuid-Koreaans als tteokbokki en kimchi en had al een lange staat van dienst als leverancier van songs voor vele tv series; de meesten nogal melancholiek van aard en met teksten die handelen over lastig in het leven staan- zelfs als de muziek bedrieglijk gezellig en uptempo klinkt. Ze ziet er zelf ook niet bepaald uit of ze gebukt gaat onder het leven, een gezichtje waar humor vanaf straalt. Maar misschien komt dat door de omhoog krullende mondhoekjes, iets waar veel Koreanen mee geboren worden, lijkt het.

Luister naar dat liedje! Ruik die geur van versgemalen koffiebonen! Kickstart je dag!

2. Fluitje van een cent

Vroeger zag je  altijd krantenbezorgers op hun ouwe fietsie de krant bezorgen. Voor dag en dauw opgestaan om brievenbussen te vullen met het laatste nieuws. In films zag je die gozers altijd schel een liedje fluiten als ze langsfietsten.
Het is echter geen kranten- maar liedjesbezorger, die vandaag mijn liedje van de dag fluitend op uw virtuele deurmat komt deponeren.
En een bijzonder fraai exemplaar liedjesbezorger, mag ik wel zeggen, deze B.I. (Kim Han-bin, geboren 22/10/1998).

Een fraai componerende, zingende en dansende exponent van hoe de regering en de amusementsindustrie de Koreaanse cultuur wil presenteren aan de rest van de wereld, dat was hij en is hij nog steeds. Mooi op het perfecte af, jong, energiek, getalenteerd.
En goed gedrild.
Echter, ook deze fris ogende jongeman kreeg te maken met drugsperikelen. Als hulpmiddel voor en bestrijding tegen de enorme druk en het gevoel van totale isolatie, waarmee dat leven als idool de vaak nog piepjonge pubers opzadelt.
Na een straf gekregen te hebben van 3 jaar voorwaardelijk, het betalen van de boetes, het verrichten van maatschappelijk werk (80 uur werken in een kindertehuis) met een proeftijd van vier jaar kon hij weer van onderaf aan beginnen in de muziekbusiness. Zijn grote talent voor muziek schrijven, productie , zang, choreografie plus een enorme vastberadenheid om er weer bovenop te komen en door te willen gaan in de muziek, deden hem vechten als een leeuw. Hij schreef het van zich af in muziek en teksten waarin hij zichzelf niet spaarde. Zo danste en zong hij zich weer helemaal terug.

In plaats van de tv aan te zetten om met Nederland in beweging mee te gymmen is het vast leuker om de choreografie van Remember me in te studeren:

Leuker om te doen. Prettiger om naar te kijken!