Het is de intimiteit van de geblazen altsax. Daarna de subtiliteit van de pianopingeltjes en akkoordjes. En dan komt die wat gedesillusioneerde stem erin. Mijn traanklieren voelen zich onmiddellijk ernstig aangesproken. Gestrand aan de rand van de wereld.
Gisteravond luisterde ik naar Van Morrison´s muziek, mijn zelf samengestelde speellijst op Spotify van the ol'´grumpy Irishman met de mirakelse stem. Een stem als een natuurkracht. Als een aardbeving 8 op de schaal van Richter. Of als een orkaan van de 4e of 5e categorie.
Die natuurkracht wordt altijd ingebed in subtiele instrumentaties, zowel door zijn vroegere popgroep Them als door musici die zijn solowerk omlijsten. Daar klinkt vaak een impressionistisch tinkelende piano omheen en geraffineerde doowop-achtige blazersarrangementen. Vaak ook een mondharmonica, geblazen door himself met een hongerige intensiteit of hij het ding naar binnen wil zuigen en op wil vreten.
Zijn stem volgt die instrumentaties vrijelijk, als een rivier zijn bedding. Hij heeft die bedding nodig, anders zou de natuurkracht onbegrensd, ontembaar, onnavolgbaar worden.
Vanmorgen werd ik wakker met de muziek nog naklinkend in mijn hoofd, Als een beschermend warm dekentje blies Van's warme altsax nog steeds om mij heen. Gestrand misschien, maar ook getroost en geborgen aan de rand van de wereld. God, wat mooi.
Nog zo eentje, met Katie Kissoon in het schitterendeEn Van die zijn mondharmonica weer opvreet.
No comments:
Post a Comment