28. Wie krijg ik mee?

...naar de Zuid-Koreaanse rapper/danser/zanger Kim Han-bin oftewel B.I?

Nou, niemand dus, helaas. 

Over twee dagen is het concert van B.I  al in 013 in Tilburg. Dat gaat 'm dus niet meer worden helaas.

Sinds de concertdata bekend werden gemaakt, ergens in juni,  ben ik zo zachtjesaan hier en daar gaan masseren en gaan vissen bij familie, vrienden en kennissen van wie misschien eventueel enigszins verwacht zou kunnen worden dat zij niet onmiddellijk geheel afwijzend tegenover dit concertbezoek zouden kunnen staan.

Het eerst vroeg ik het aan mijn levensgezel.
BAM! Helemaal verkeerd ingeschat dus want: absoluut NEEN. "Ben jij besodemieterd? Ik ga toch niet voor gek staan tussen allemaal gillende en krijsende grietjes met lichtstokjes?! ". Hij twijfelde openlijk aan mijn geestelijke vermogens - dat doet hij al vanaf het moment dat ik in de Koreaanse Golf/Hallyu Wave onderdook trouwens.
"Ga jij je daar dan niet voor generen, straks als 74-jarige tussen allemaal meiden van rond de twintig?". Welnee, wat kan mij dat nou schelen! En jij, je kan dan toch net doen of je dochter vooraan staat?
Nee, het zou mij echt niet uitmaken. Het is toch goeie muziek, die de man maakt? Nou, dat kon hij niet echt beamen. Hij kan het ook nauwelijks beoordelen, eerlijk gezegd, daar de luiken meteen bij hem dichtslaan zo gauw als ik iets Koreaans aanzet. 

Mijn oudste dochter was waarschijnlijk wel meegegaan, voor de lol en de ervaring alleen al maar die woont in Portugal, dus die valt bij voorbaat af- om die reden alleen al.

Mijn jongste dochter deed meteen als het ware of ze iets smerigs pakken moest tussen duim en wijsvinger, een nuffig pinkje omhoog  KPop? KRap? Dat was nou niet bepaald haar ding. Nee, zo te horen hoefde het niet zo voor haar. Maar ze zou een vriendin vragen die daar vast wel voor in was, dan konden we eventueel met z'n drieën gaan. Het was wel ongunstig, zo midden in de week, helemaal van Tilburg weer terug naar huis rijden, pas laat thuis dus en de volgende dag weer werken...En duur, kaartjes & benzine. Ik trakteer dan toch, hield ik het lokkertje voor?!

Verder niets meer van gehoord.

Een ex-collega/vriendin, die Abba hoog heeft zitten, reageerde met "Mmm. Tilburg? Met het OV? 70 euro? KPop? Mwah. Kijk eerst maar of je iemand anders mee kan krijgen!"

"Comos" = liedje van de dag

Het maakte niet uit dat ik hoog opgaf over zijn mooie uiterlijk, zijn sexy dansen, zijn fijne muziek. KPop is voor onze generatie kennelijk een vloekwoord, wegwerpmuziek, niet serieus te nemen. Dat vooroordeel krijg je er niet uit.

"Nou ja, in godsnaam, dan ga ik wel mee" verzuchtte mijn echtgenoot geïrriteerd een maand geleden, toen ik er melding van maakte dat ik nog niemand had gevonden om mee te gaan. Maar hij begon meteen te mopperen over de hoge prijs voor iets wat hij niet te pruimen zou vinden, plus moesten we nog een auto huren, plus benzine. Dat werd echt te duur hoor. Voor 'zoiets'. Voor Bob Dylan zou hij het zó neerleggen. Ja, maar dat is dan ook Bob Dylan! Ook al beweegt die nog nauwelijks, kan die echt niet (meer) zingen, doet die of er geen publiek voor hem staat. Maar ja, hé? Bob Dylan!

Verder zweeg hij in alle talen. En nu nog steeds.

Ik breng het maar niet meer ter tafel.

Dus jammer en sorry, Kim Han-Bin. Ik zal er niet bij zijn als 'halmeoni': je - waarschijnlijk- oudste oma-fan, op een krukje gezeten van je stuiterende energieke performance genietend met oordopjes in - ze hebben namelijk krukken om op te zitten als je niet zo lang kunt staan, las ik, in 013 en oordopjes, want het volume zal niet fluisterzacht wezen.
Ik had het graag meegemaakt.

Heb veel plezier en maak er een mooie avond van voor alle twintigjarige meisjes en andere fans.
Er komen vast wel heel veel video's van op instagram en YouTube...
Yves Montand´s `Les feuilles mortes`` dat hij als dank zong na het geweldige concert in Parijs.

Een goede cursus Engels zou hem wel helpen, af en toe, om misverstanden uit de weg te ruimen.
Zo verstonden fans iets heel anders dan hij zei, toen de vraag gesteld werd waar hij zijn inspiratie tot songschrijven vandaan haalde. Bedachtzaam somt hij op: "...boeken, wat ik meemaakte, wat ik zoal lees, comics. porn". Geschokt wordt er besmuikt lacherig gereageerd. Ik verstond dat ook en ik vond dat hij wel heel eerlijk was. Porn? Porn? Hij voelt opeens nattigheid en vraagt aan zijn staf wat er gezegd wordt. Oh? Dachten jullie echt dat ik dat zei? Nee, P-O-E-M. Poem zei ik. Zijn beurt om geschokt te zijn.

27. Het weer was een mislukking vandaag.

Dat kun je met een gerust hart beweren ja. Een complete miskleun. Een totale mislukking.
Er wordt zware regen verwacht. Windkracht 5 Beaufort. Zware windstoten tot 100 km/uur. Luchtvochtigheid 85%. Gevoelstemperatuur 4 graden!
Dat wordt dus helemaal niets vandaag. Dat gevoel had ik vanmorgen vroeg al toen ik door de luxaflexspleet naar buiten tuurde: duister, nat, harde windstoten, koud.
De kat heeft zich ostentatief voor langere tijd teruggetrokken op het bed en is in zeer diepe rust. Alles aan hem straalt uit: "Stoor mij niet!". Die verwacht er dus ook helemaal niets meer van.
Een dag die nergens heengaat. Hoe toepasselijk dan deze song:

                                             '' Todays weather was a failure" van Night Off:

"Night off " was/is een samenwerkingsverband van de indie popmuzikant Eaeon en gitarist en arrangeur Neung Ryong. 
Zij maken fijnzinnig poëtische muziek met een scherp randje. Laat je maar geen zand in de ogen strooien door de verleidelijke, zoetgevooiste eAeon en de sferische gitaarklanken van Lee Neung Ryong.
Here´s more than meets the eye and ear, dear!

                                                    "I want to wither beautifully, with you".

Een installatie  gemaakt door beeldend kunstenaar Choe U Ram, geïnspireerd door Night Off's song of the same name.
Was te zien en te horen op het Sapporo Internatinal Art Festival, begin 2024.
Ook al zo verlokkend fraai.

En zo werd deze dag door hun muziek toch nog inspirerend!

Mijn Spotify lijst met eAeon, Mot, Night Off en andere samenwerkingsverbanden. Anderhalf uur schitterende muziek!

26. (Noord) Iers mirakel.

 Het is de intimiteit van de geblazen altsax. Daarna de subtiliteit van de pianopingeltjes en akkoordjes. En dan komt die wat gedesillusioneerde stem erin. Mijn traanklieren voelen zich onmiddellijk ernstig aangesproken. Gestrand aan de rand van de wereld.

Gisteravond luisterde ik naar Van Morrison´s muziek, mijn zelf samengestelde speellijst op Spotify van the ol'´grumpy Irishman met de mirakelse stem. Een stem als een natuurkracht. Als een aardbeving 8 op de schaal van Richter. Of als een orkaan van de 4e of 5e categorie. 

Die natuurkracht wordt altijd ingebed in subtiele instrumentaties, zowel door zijn vroegere popgroep Them als door musici die zijn solowerk omlijsten. Daar klinkt vaak een impressionistisch tinkelende piano omheen en geraffineerde doowop-achtige blazersarrangementen. Vaak ook een mondharmonica, geblazen door himself met een hongerige intensiteit of hij het ding naar binnen wil zuigen en op wil vreten.
Zijn stem volgt die instrumentaties vrijelijk, als een rivier zijn bedding. Hij heeft die bedding nodig, anders zou de natuurkracht onbegrensd, ontembaar, onnavolgbaar worden.

Vanmorgen werd ik wakker met de muziek nog naklinkend in mijn hoofd, Als een beschermend warm dekentje blies Van's warme altsax nog steeds om mij heen. Gestrand misschien, maar ook getroost en geborgen aan de rand van de wereld. God, wat mooi.

                                           Nog zo eentje, met Katie Kissoon in het schitterende 

                                           koortje samen met Brian Kennedy.
                                           En Van die zijn mondharmonica weer opvreet.

Voor mijn Spotify playlist klik op link: Van the Man 

25. Rock 'n' roll gekte.

Kijk alleen al naar die mond, nou...mond? Zeg maar gerust: die grote bek! Daar hadden ze, net als van die van Mick Jagger, een mooi beeldmerk voor Aerosmith van kunnen maken. 
Gulzigheid. Dat zegt die mond. Brutaliteit. Grenzeloosheid. Durf. Schijt aan (bijna) alles. Humor. Zeker als je die donkere, slimme oogjes erbij betrekt, die aan weerszijden van een meisjesachtig klein neusje vol humor de wereld in kijken. Die stralen een geweldige levenslust uit, die oogjes. Levenswijsheid ook, door schade en schande opgedaan. Nou...schande? Tyler geeft niet de indruk dat hij zich waar dan ook voor schaamt. Hij niet, zeg!  Hij is zelfs zéér open over zijn vele misstappen, begaan tijdens het najagen van zijn dromen. En hij is dan zo ontwapenend eerlijk daarover, dat je ze hem, onverbeterlijke scoundrel die hij nou eenmaal is, graag 'vergeeft'.
En wie zijn wij trouwens om te oordelen? En om te 'vergeven'? Precies. Wie zonder zonde is...

"Crazy". Ja, dat is hij wel, Steven Tyler. Hij had, en heeft waarschijnlijk nog steeds, vele ´craze's  gevoeld ergens voor. 'n Craze zo heftig dat hij soms de grens dreigde over te gaan naar 'crave' of zelfs 'grave'. Maar zijn levenskunst hield hem uiteindelijk toch aan de goede kant van de weg.
Een craze voor vrouwen, een craze voor drugs, een craze naar liederlijkheid, een craze voor muziek. De man wekt eenvoudigweg de indruk een craze te hebben voor 'het leven' an sich. Daarom is "Crazy" het liedje dat ik al de hele dag in mijn hoofd hoor. 

Steven Tyler, geboren op 26 maart 1948 moet, september 2024, noodgedwongen een punt zetten achter zijn zeer succesvolle carrière als popzanger. Zijn maten in zijn band Aerosmith hebben besloten om de band dan maar in zijn geheel op te heffen omdat de stem en de persoonlijkheid van Tyler dermate uniek en bepalend is dat hij onvervangbaar is. Geen laffe ondermaatse doorstart met een andere zanger. 
De som der delen valt niet meer te maken omdat een essentieel deel wegvalt. 

Dat die stem van Tyler het nu pas opgeeft mag een wonder heten. Als je je stembanden vanaf 1973 bijna constant geweld hebt aangedaan door "Dream on" te zingen, schreeuwen en zelfs te krijsen, dan mag hij God op zijn blote knieën én zijn stembanden danken dat die het zo lang met hem uit wilden houden.
Hij dankte God al op zijn blote knieën voor het feit dat er in zijn voorouders een Afro-Amerikaanse bloedlijn bleek te bevinden: "Hallelujah" zei hij tegen dochter Liz, die dat uit had laten zoeken. Dat verklaarde een hoop, vond hij. 

Every time that I look in the mirror
All these lines on my face getting clearer
The past is gone
It went by like dusk to dawn
Isn't that the way?
Everybody's got the dues in life to pay, yeah
I know nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it's everybody's sin
You've got to lose to know how to win
Half my life's in books' written pages
Live and learn from fools and from sages
You know it's true, oh
All the things come back to you
Sing with me, sing for the year
Sing for the laughter and sing for the tear
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good Lord will take you away
Yeah, sing with me, sing for the year
Sing for the laughter and sing for the tear
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good Lord will take you away
Dream on, dream on, dream on
Dream until the dream come true
Dream on, dream on, dream on
Dream until your dream come true
Dream on, dream on, dream on
Dream on, dream on, dream on
Dream on, oh
Sing with me, sing for the year
Sing for the laughter and sing for the tear
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good Lord will take you away
Sing with me, sing for the year
Sing for the laughter and sing for the tear
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good Lord will take you away


''It was 1970 when a spark of inspiration became Aerosmith. Thanks to you, our Blue Army, that spark caught flame and has been burning for over five decades. Some of you have been with us since the beginning and all of you are the reason we made rock ‘n’ roll history.

It has been the honor of our lives to have our music become part of yours. In every club, on every massive tour and at moments grand and private you have given us a place in the soundtrack of your lives.

We’ve always wanted to blow your mind when performing. As you know, Steven’s voice is an instrument like no other. He has spent months tirelessly working on getting his voice to where it was before his injury. We’ve seen him struggling despite having the best medical team by his side. Sadly, it is clear, that a full recovery from his vocal injury is not possible. We have made a heartbreaking and difficult, but necessary, decision - as a band of brothers - to retire from the touring stage.

We are grateful beyond words for everyone who was pumped to get on the road with us one last time. Grateful to our expert crew, our incredible team and the thousands of talented people who’ve made our historic runs possible. A final thank you to you - the best fans on planet Earth. Play our music loud, now and always. Dream On. You’ve made our dreams come true''.


Aerosmith website

24. Bluesette zonder broodje.

Toen ik mijn benen vanmorgen over de rand van het bed gezwaaid had, keek ik door het raam en floot ik opeens "Bluesette".
Geen idee waar dat nou vandaan kwam.
Toen ik de harde noordwester om het huis hoorde fluiten die de regen tegen de ramen deed striemen, vroeg ik me af of de zwaluwen er nog zouden zijn, onder de steiger. Omdat de herfst begin deze week is ingevallen. Als ik een zwaluwtje was, zou ik stante pede afreizen naar het zuiden namelijk. Nu ja, stante alis dan.
Wellicht associeerde ik onbewust de vlucht van de zwaluwtjes en hun zorgeloze opgewekte gekwetter met elkaar de hele dag door als ze door het luchtruim scheren met het geen-vuiltje-aan-de-lucht liedje van Toots. Het liedje lijkt vleugels te hebben. Het scheert ook door de lucht, onbekommerd en gracieus.

'De goede vriend van Willem Duys'', Jean "Toots" Thielemans, speelt gitaar en fluit. Dwars- noch blok- maar gewoon tuit-je-lippen-en-blaas-fluit. Nou....gewoon? Bepaald niet gewoon! Hij fluit virtuoos, geestig en speels. Tussen neus en lippen flirt hij er ook nog eens lustig op los met Elis Regina. 

Daar kwam deze keer dus geen 'broodje' aan te pas.
'Broodje' was zijn koosnaam voor zijn Hohner mondharmonica('s).
Waar zijn 'broodje' voor het dagelijks brood op de plank zorgde, was "Bluesette' zijn ''social security number'. Dit vanwege de gestage, nooit opdrogende stroom royalties, die hem uitgekeerd werden voor elke keer dat "Bluesette" te horen was ergens op de wereld. In zijn uitvoering of in een van de talloze andere, die het  lied uitvoerden. Niet door de minsten trouwens: Quincy Jones, Sarah Vaughn, Anita O'Day. Mel Tormé
Toots zelf beschreef het lied dat tot stand kwam tijdens een potje jammen en freewheelen in 'n kleedkamer met Stéphane Grappelli, als zijn 'signature song', het lied dat zijn persoonlijkheid het beste weergeeft. De melodie viel hem opeens in tijdens het jammen en toen hij het voorspeelde op gitaar en de melodie floot vond Stéphane het prachtig. Niets meer aan doen! Opnemen!
Het eerste instrument dat Toots leerde spelen was de accordeon en de muziek die hij speelde was musette. Daar komt de naam 'Bluesette' gedeeltelijk vandaan, het 'blue' komt van een blauwe bloem en waarschijnlijk ook van de gemoedsstemming 'blue'.

De rest van de wereld was het helemaal met Stéphane Grappelli eens, bleek het.
Een fijn lied van een fijn mens.

Manneken Pis als Manneken Toots.

 

23. Woo-sung ripping your bloody heart out.

Zo ondertussen heb ik al veel stemmen uit Zuid Korea langs horen komen. Vaak mooi, soms té mooi, zoetgevooisd.
Er is één stem die boven allen uitsteekt. Die zweeft er heel hoog boven, als een condor boven het Andesgebergte, op eenzame hoogte. 
De stem van Kim Woosung (25 februari 1993).

Een week geleden werd de eerste single-release van zijn nieuwste soloalbum ´gelanceerd´ zoals dat heet.
Ik luisterde en keek naar de videoclip en de wereld viel even stil.

Jeetje oftewel: "Aigoo"- zoals ze daar zeggen ze als iets hen treft
Dit trof mij.
 
Toen het lied en de clip afgelopen waren, voelde ik me meegesleept in zijn verdriet.
Maar ook verward.
Was dit een, weliswaar fraai gestileerd en nog fraaier getoonzet, onvervalst melodrama, zo eentje waar Zuid Koreanen in grossieren? Of soms een heel knappe pastiche daarop?
Die teksten dan!? Geraffineerd, nonchalant nèt niet rijmend. Morning-recording-pouring. Chest-left. Zo van: ik kan het heus wel maar doe het lekker niet- waardoor je opeens op het verkeerde been gezet lijkt. te worden. Alles lijkt  daardoor opeens 'tongue in cheek'. Of hij de draak met alles steekt, incluis zichzelf.
Want wie pusht er nou roses up in plaats van daisies? Iemand die in de popgroep zit die "The Rose" heet, misschien?
Over 89 jaar groeien er bloemen uit zijn ogen zingt hij, omdat hij nog steeds wacht op zijn geliefde die wegging. Waarom wacht hij dan in de keuken? Ik weet dat eten héél belangrijk is voor Koreanen, die elkaar niet begroeten met: "Hoe gaat het met je?" maar met: "Heb je al gegeten?". Hadden ze daar misschien hun laatste ruzie? Hun galgenmaal? Hun finale?
Het is dat verdomde westerse cynisme, dat mij in de weg zit hier. Het wantrouwen jegens sentimentaliteit. Het stuitende motto van onze opvoeding: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.

Kim Woo-sung laat zich in interviews, waarvan er vele op internet staan, kennen als een stevig in zijn leven staand mens, maar tevens ook eentje, die het allemaal niet al te serieus wenst te nemen. Veel humor, kwinkslagen en ironie heeft hij paraat om de narigheid van het leven mee te lijf te kunnen gaan.

Of moeten we het toch letterlijk nemen, zoals hij het presenteert? 
Het overheersende gevoel lijkt me toch de rauw opgediende, onversneden, onverteerbare rouw. 

Oordeel zelf.

De eerste zin schetst in een paar woorden de kille wereld van eenzaamheid : "Woke up to the tv this morning.". 
White noise, witgrijze 'sneeuw' op het scherm verlicht een kamer op spookachtige wijze. Kennelijk in  slaap gevallen voor de tv, waar ook niets meer op te zien viel.

Een schimmige figuur, als wijlen Misha Mengelberg kromgebogen over de toetsen van de vleugel, alsof hij er niet op speelt maar zich eraan vastklampt.

Schorre stem, heel dichtbij, of hij naast je zit te zingen, zo intiem. Elk rafeltje in zijn stem hoorbaar, bijna voelbaar. Als het mohair van zijn trui dat, door tegenlicht beschenen, hem als het ware met een verdrietig waas omgeeft. 
"Standing in the kitchenlight", kaal, naakt, onpersoonlijk, onbarmhartig neonlicht.

"I swear that I will never leave this room..." maar de muziek en zijn falsetto lijken door de prachtig uitwaaierende ruimtelijke productie de oneindigheid in te zweven. 

De figuur zit nu afgekeerd van de vleugel, helemaal voorover gebogen terwijl er rode rozenblaadjes op hem en de witte vleugel neerdwarrelen. Later zijn de blaadjes kleurloos geworden.
Op 2.34 knalt niet meer te beteugelen wanhoop uit Woo-sungs stem, een steekvlam die korte metten maakt met alle hoop. De vleugel vat zelfs letterlijk vlam, 

Dat wonder van de stem van Woo-sung, die stem veinst niet. Die stem is schor van emotie, breekt af, knakt. Schreeuwt het uit in rauwe wanhoop. Suist als een afgeschoten pijl uit een boog recht op zijn doel af en komt daar trillend tot stilstand: midden in de roos van je hart.
(Roos. Jawel, ik kan het ook).
Precies op de plek waar de pijn zit, de pijn en het nooit meer verdwijnende verdriet om geliefden die je nooit meer zult zien.
Hoe hij dat klaarspeelt, elke keer weer.

He rips your bloody heart out, met pijl en al.

22. Doe maar op repeat

" Smoorverliefd''
Op jou, kleine!

Als we in de plas voor ons huis zwemmen, pakken  donkere wolkenformaties zich samen in het zuidoosten. Laten we het water maar uit gaan. Er is onweer voorspeld. 
Afgedroogd en handdoek om de schoudertjes geslagen, ligt kleinzoon op zijn buik op de steiger en probeert eronder te kijken, of de zwaluwtjes die rakelings over hem heen scheren, daar nog een nestje hebben. Ze duiken  namelijk nog steeds onder die steiger.
Het is al september. Het wordt zo ondertussen hun tijd om de tocht naar het zuiden aan te vangen. Hopelijk hebben ze de jongen, de tweede leg al, dan zo vetgemest dat ze die tocht kunnen volbrengen.
Koya ziet wel enorme spinnenwebben met dikke spinnen erin, de herfstaankondigers. ''Oh, oma, kijk, die spin kan zwemmen!'' als hij ´per ongeluk´ met een takje dit 'ongelukje' liet gebeuren.
Hij slentert de steiger af. 

Wat zingt hij toch? 

"Liefde is een vreemde ziekte" hoor ik. Wát?
Zijn moeder vermoedt dat hij dat op school hoorde, zij heeft het in ieder geval nooit afgespeeld.

Weer thuis zet ik stiekempjes de cd op. Dat blij verraste hoofdje! 'n Stuiterballetje toing toing toingt meteen door de kamer.

Geweldig! ''Nog een keer, oma! Nog een keer en dan film jij het! En als ik zó doe moet je wel bewegen met de camera. Zó''. Alsof Almere getroffen wordt door een aardbeving? OK.
''Nú bewegen!!! Neehee!!! Je doet het niet goed, niet heen en weer maar zó!' Het regisserende potentaatje slaat mijn mobiel bijna uit mijn handen.

Henny Vrienten, god hebbe zijn ziel, zingt behoorlijk opgewonden om niet te zeggen speedy en lichtelijk hysterisch, wat overslaat op mijn kleinzoon. Hilarisch.
''Ze zegguh'' zegt Sequoia niets maar bij Belle Hélène daarentegen duikt hij weer in zijn onuitputtelijk arsenaal aan moves. De bank zowel als een vaasje in de boekenkast dienen als rekwisieten.

Die Doe Maar! Dat deden ze toch maar goed
De derde generatie al, die ze goed vindt.
Henny kijkt goedkeurend en geamuseerd toe vanuit de hemel.

                                                                    Doe Maar 1982

                                                                     Opposites 2012