IJle akkoorden op 'n elektrische gitaar, als witte windveren aan een blauwe hemel, uiteen geblazen door een warme zuidenwind. Aftastende, haast plagerige plukjes aan de basgitaar en wow, daar trekt opeens de boel strak samen en komt die lome reggaebeat erin. Dubdubdub echootje. Daar overheen de zwoele slaapkamerstem van Ernst, zoon van Jopie.
"Ze zeggen...", daar werd ik wakker mee vanmorgen.
Ze zeggen zoveel.
Dat dit een een lichtgewicht popbandje was.
Laat ze maar lullen.
Man, man, wat een puike muzikanten waren het, dat Doe Maar van Ernst Jansz, Henny Vrienten, René van Collum en Jan Hendriks- en Joost Belinfante op mondharmonica. Moet je dat toch horen, hoe ze skanken! Wat een riddims! Wat een spelplezier.
''Ahahahah'' zingzucht de close harmony achter Ernst: "regen regen regen...', het koortje waar Henny toch wel de stem- en sfeerbepaler van was, mét zachte g.
Die heerlijke jazzy gitaarsolo! George B.? Wes M.? Nee: Jan H.! De toetsen van Ernst. Zelfs Joost blies redelijk geserreerd, binnen de lijntjes.
Ik stuitte gisteren op "Het beste van Doe Maar" bij het weer eens ordenen van de cd collectie. Een afgeschreven cd van de Amsterdamse diskotheek. Een onverlaat had de laatste twee nummers op de cd zodanig mishandeld dat het alleen nog maar dubdubdub was geworden. Maar de rest is nog intact. En hoe!
Genoeg om te horen hoe die gasten altijd schromelijk onderschat zijn, ook door mij. Het was toen kennelijk te moeilijk om door de meisjeshysterie heen te kijken en gewoon te luisteren.
Trouwens, "Rumah saya"? Dat was toch wel de Molenbeekstraat, waar we op Jopie's verjaardag altijd met z´n allen Indische liedjes zongen, hoor!
Aduh, steeds minder...
No comments:
Post a Comment