30. Dorre, dode bladeren.

''Les feuilles mortes'' (tekst Jacques Prévert/Muziek: Joseph Kosma).
Gisteren hoorde ik het weer, in een ongewone setting. Elke keer als ik het hoor raakt het lied me. Zo ook nu, gezongen door een Zuid-Koreaanse zanger/rapper.
Hoe bestáát het dat ik hier nooit over schreef? Het is het mooiste lied, dat ik ken. Denk ik. 

Het is er het jaargetijde naar, het jaar al een eind gevorderd: oktober. Het kersenboompje laat zijn donkerrode blaadjes los en zijn naakte takken huiveren in de al koude ochtenden.
De zwaluwtjes hebben op 23 september afscheid van ons genomen. Zo leek het. Wij zagen ze dollen en stunten om het huis in de lucht, razendsnel langs vliegend. Toen ik buiten van het spektakel ging genieten, vlogen ze rakelings langs mijn hoofd, luid kwetterend een vliegshow opvoerend die zijn gelijke niet kende. Ik beeldde me in dat ze mij wel kenden- wat natuurlijk belachelijk is-  omdat ik ´s zomers vaak lang bij ze zit, op de steiger waaronder ze hun nestjes bouwen, om ze te fotograferen en ook om van ze te genieten. Ik vroeg me af waarom ze zo samen, een twintigtal zwaluwtjes (twee nestjes), zo uitdagend boven en om ons heen ons bleven vliegen.
"Het leek wel of ze afscheid namen" zei ik de volgende dag, toen ik ze niet meer zag. Noch de dagen daarop. Ze waren weg. Vertrokken naar het zuiden. Ze waren hem gesmeerd vóór les feuilles mortes zouden gaan vallen. Dat is wat ons rest: lege nestjes, vallende blaadjes.

''Les feuilles mortes''. Is er een schrijnender, liefdevoller lied over voorbije liefde? Ik kan er geen bedenken.

Onlangs kwam ik het lied tegen op een Instagram-post van de zanger/rapper wiens concert ik 2 oktober noodgedwongen moest missen, B.I, Kim Han-bin in het dagelijkse leven. Hij zat in een livestream met zijn fans en zong opeens mee met dit lied. Redelijk goed Frans. Onzekere zang, alsof hij zich er nog niet helemaal aan durfde te wagen, aan dit heiligste der heiligen-chanson van Yves Montand, een op muziek gezet gedicht van Jacques Prévert, geschreven in 1945. 
Later zocht ik die video terug, tevergeefs, onvindbaar was hij.
(Wat dacht je wat? Nu ik dit schrijf vind ik hem opeens! Zie onder.)

Diezelfde Han-bin nu heeft de gewoonte aangenomen, tijdens zijn Europese tour om als dank voor de deelname van het razend enthousiaste publiek, een paar strofes van een lied a capella te zingen, in de taal van het land waar hij het concert gaf. Het lijken liefdesverklaringen aan zijn fans. Zo was dat in Londen "I will" van de Beatles. Bij Instagramfoto's in Wenen (ze gaan ook altijd zwerven in de steden waar ze optreden) stond als muziek Leonard Cohen/ Garcia Lorca's onvergetelijk mooie ''Take this waltz".
Na een superconcert gegeven te hebben in Parijs op 6 oktober 2024, bleek hij, nadat hij zijn danser maande even te wachten, de volgende zangregels in te zetten:

''C'est une chanson qui nous ressemble
Toi tu m'aimais, et je t'aimais
Nous vivions tous les deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais''

Uiterste geconcentreerd, in perfect Frans en met fraaie stem zong hij en de zaal hapte collectief naar adem en begon toen zachtjes en perfect op toon mee te zingen. Wat een moment! Très émouvant!

Yves Montand had hele andere ervaringen met het lied, waar hij zelf helemaal kapot van was, toen hij het introduceerde aan zijn publiek. Dat bleek er niet aan te willen, hoe hij het ook zong. Pas nadat Montand het in 1949 opgenomen had en het lied een doorslaand succes werd in de Verenigde Staten en de rest van de wereld, ging Frankrijk ook om.



Dit is zo'n lied dat het beste en mooiste in zangers (m/v) naar bovenhaalt. Zoals bij Frank Sinatra, de ouwe boef. Zelfs Bob Dylans versie is ongelooflijk fraai! Eric Clapton smeert zijn stem met een goeie whisky á la Chet Baker, terwijl hij even zijn glas wegzet om zijn gitaar te laten zingen. Chet Baker zingt alleen met zijn trompet en swingt met Paul Desmond, energiek alsof de lente in aantocht is. Miles Davis blaast gedempt melancholiek en geeft John Coltrane volop de ruimte om lekker in de bladeren te schoppen. En alzo redenen genoeg aanvoert waarom dit lied ook zonder woorden kan leven en de boodschap over kan brengen. Bill Evans is al één grote reden. Wát een illuster gezelschap was dit toch!

En dan godallejezus: Eva Cassidy!!! Haal de zakdoek maar weer te voorschijn. Om zoveel redenen.
Haar uitvoering vind ik toch tot nog toe de mooiste.

Ik mag hopen en zou er zeer naar uit kijken als de podiumpersoon, branieschopper soms neigend naar macho, rapper B.I de Kim Han-bin kant van hemzelf laat prevaleren en dit lied zal gaan zingen. Omlijst door een eigenzinnig arrangement, zoals hij dat kan. Een gerapt intermezzo in het Hangul zal daar heus niet in misstaan.