Hemelse openbaring.

Zakdoek bij de hand houden s.v.p.

''Mensen zijn veranderlijk. En dan pakt het slecht uit voor mij dat ik altijd hetzelfde blijf..''.

Oh. Stil werden we ervan, gisteravond, kijkend naar Celeste, die optrad bij Jools Holland op de BBC.
Helemaal in zichzelf gekeerd. Ogen dicht. Gekleed of ze net van een begrafenis kwam. Een lichtelijk frivole begrafenis denkelijk, want haar pants waren nogal ´hot´.
Verder was alles ingetogen, melancholiek, in oktober-november stemmig donkerbruine tinten met hier en daar nog een fel oplichtend gouden accent. Als een even opflikkerende herinnering aan iets moois. Iets dat onherroepelijk voorbij is.

Celeste Epiphany Waite (5 mei 1994 Los Angeles). 
"Een hemelse openbaring" noemden haar ouders haar. Ze zaten er niet ver naast.



Haar stem heeft iets verlatens in zich, of die geknakt is na een ingrijpende, wellicht traumatische gebeurtenis. Echo's van Billie Holiday, die nog nazweven in het heden: eenzaamheid, verlatenheid, stille wanhoop. Zo dus klinkt Celeste's stem, rauw met eenzelfde brutaal randje dat bijvoorbeeld ook Adele's stem kenmerkt. De Engelse erfenis wellicht? Celeste woonde vanaf haar derde jaar in Brighton.

Haar muziek past naadloos in het huidige seizoen dus.
Neem even de tijd, sluit je ogen en luister nar mijn liedje van de dag van gisteren:

Op videoclips van haar nieuwe cd "Woman of faces" presenteert ze zichzelf alsof ze net een fikse huilbui achter de rug heeft, met flink doorgelopen mascara. Er kan geen lachje vanaf. De krassende viool aan het begin en eind van de song vertelt het verhaal al: kaputt, onherstelbaar beschadigd. 

   "This is who I am". 
Take it or leave it.     

      I take it, heb haar tweede cd besteld- de eerste had ik al en die heb ik veel beluisterd.

Misschien is de treurnis op haar tweede album wat teveel van het goede. Hangt al die ellende als een molensteen om mijn nek. Ik neem het risico.