Gerechtigheid, respect, waardigheid, democratie en vrijheid.

The day after,

En weer is daar die kater. Dat gevoel, dat het er toch niet toe wat je stemt, het wordt nooit zoals je het zou wensen. Het verwijtende stemmetje dreint weer: '`Stem toch eens rationeel en strategisch, niet op impuls" Had maar niet je hart (jeugd is de toekomst>zet in op goed onderwijs) gevolgd maar strategisch gestemd op de ideale schoonzoon. Het had Timmermans toch niet meer geholpen en Moorman was er toch wel gekomen maar Jetten had wat meer stemmen gekregen als nog een paar duizend rationeel gestemd hadden.

Gisteren leek er zowaar vagelijk iets van een omslag in de lucht te hangen. Dat mensen eindelijk het van angst verwrongen gezicht hadden gezien van iemand die al jaren niet meer gewoon buiten kan komen en dus doodsbang is voor alles. Ook voor dingen die er niet zijn, maar die in zijn eigen schemerige doolhof van irrealiteit als spoken opdoemen. Dat zo iemand alleen nog maar een sterk verwrongen versie van de realiteit ziet en weergeeft.
Er zijn weinig landen zo welvarend als het onze. Toch laten mensen zich tegen alle rede in graag angst aanpraten, vooral als de schijn wordt gewekt dat hun eigen hachje erbij in zal gaan schieten. Hun huis, hun baan, hun centjes, hun dochters.

Enfin, de boel zal net zo op slot blijven zitten als hij al jaren zit want wat de ene partij wil, wil de andere pertinent niet, dus zullen ze elkaar weer in een wurggreep houden tot een van de twee weer wegloopt omdat "ze'', ondanks wat de kiezer wilde, ''niet gehoord worden"

En mogen we na een dramatisch verlopen jaar van waarschijnlijk weer alle grote beslissingen voor zich uitschuiven, over een klein jaar weer naar de stembus.

Two days after.
Nu alle stof is neergedwarreld blijkt er toch wat verschoven. En is er reden om iets ruimer adem te kunnen halen. Dankzij de recht door zee-aard en charisma van Rob Jetten. Het is ook zo ongelooflijk fijn dat er totaal geen punt gemaakt is dat hij een echtgenoot heeft. Hij is 'gewoon' op kwaliteit, karakter en optimistische energie gekomen waar hij nu staat. Dat is helaas niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Zie Trumps U.S.A.
En de dochter van een Turks-Koerdische asielzoeker is hier de leider van een van de drie grote politieke partijen en dat is ook al helemaal nooit een punt van discussie geweest. Zij heeft emmers stront over zich uitgestort gekregen, net als die arme Timmermans, maar rechtte haar rug en bleef op haar post. Wat je ook van hun programma moge vinden, zij is dapper en zeer moedig en haar vasthoudendheid is bewonderenswaardig, al zou ik van zijn lang zal ze leven nooit op de VVD stemmen.
Ook fijn is het, volgens nevenstaand kaartje uit de Volkskrant van vandaag, dat de PVV in Almere niet meer de grootste partij is. Er waren betere keuzen voorradig maar in godsnaam de VVD dan maar als grootste. De kleur van de bruinhemden is wat verschoten en sleets geraakt, lijkt het! Alhoewel die hun onderkomen kennelijk hebben gezocht bij FvD en Ja21. In tegenstelling tot wat ik hoopte, dat hun een eender lot beschoren zou zijn als de NSC: weggevaagd worden, hebben zij zich in nog griezeliger kringen verenigd...

Liedje van de dag is er nóg maar eentje van Maná.

Omdat de tekst van hun lied, `Justicia, tierra y libertad` een oproep is tot respect voor elkaar. Eenieder in zijn waarde laten. Dat past wonderwel, vandaag de dag.

De hartstocht knalt uit de speakers! Hoor hoe geniale Mexicaanse gitaargod Carlos Santana er in davert op 0.39 seconden, met gestrekt been en gebalde vuist, een en al machismo en zelfbewustzijn en op 2.59 met zijn gitaarsolo als het ware een muzikale vurige streep zet onder de tekst: respect, waardigheid, vrijheid en gerechtigheid voor iedereen maar vooral voor diegenen die aan de onderkant van de samenleving bengelen: daar de inheemse volken, hier de migranten.

                                                                            ìÓyelo!

Pas op, bebe: natte vloer!

"Door jou jankte ik een hele rivier vol.
Jank jij nu maar een zee vol, schatje
Mijn ziel is verscheurd
de vloer kletsnat van mijn tranen.

Maar ha, de wereld draait nog
nu is het jouw beurt te verliezen
Zoek me maar niet
Het is al veel te laat
Ik vond al een ander"

Dergelijke teksten hoorden we al duizend, wat zeg ik, miljoenen keren eerder in liedjes over voorbije liefde. In even zoveel stijlen, varianten en talen als er op de wereld zijn.
Het lied van Maná "Te lloré un rio" stamt uit de tijd dat het grote succes voor hen aanbrak, uit 1992.
Maar deze versie is relatief nieuw, met een 'Banda' als extra smaakmaker(s). Een lichtelijk geserreerde banda, want op de videoclip spelen behalve Maná slechts 2 slagwerkers,1 tuba, 1 trombone, 1 trompet en 1 klarinet mee. Maar luister toch eens naar dat typische het lijkt wel haast ineen geperste bandablazers geluid! Of het geluid door een lange buis tot je komt. Zo wonderlijk.
Dit jaar bracht Maná een soort grandes exitos uit, opnieuw samen gespeeld en ingezongen met allerlei artiesten van nu. "Noches de cantina'' heet het album. Op deze song zingt Cristian Nodal mee, een zanger die opereert in een soort mariachi/norteño-stijl.

Dit is Banda Sinaloense op zijn krankzinnigst:

 "ìAy mama, por dios!" Nogal! Hoe krijgen ze het er uitgeblazen? De bloeddruk stijgt tot onaanvaardbare hoogtes! Haal een arts! Zeker voor dat arme paard.

Voor wie wil een korte uitleg van Mariachi en Banda muziek:

  

 

Voor wie daar geen geduld voor heeft deze korte samenvatting.

Het geluid van een mariachi orkest (Mexicaanse volksmuziek ontstaan in Jalisco) wordt voornamelijk door strijkers bepaald, klinkt romantisch en werd wijd verspreid zeer geliefd door gebruik in films met een romantische plot. Het werd zelfs elitair omdat de leden van mariachi orkesten dure pakken gingen dragen want in de films deden ze dat ook. Het werd een dure grap en een kwestie van prestige om ze in te kunnen huren. Iets voor de meer gefortuneerde Mexicaan.

Wat betreft muzikale ontwikkeling staat mariachi al decennia stil. 'Never change a winning team' is het idee waarschijnlijk.

Banda is snoeiharde feestmuziek, ontstaan in de drugsstaten Sinaloa en Durango Stel je een blaaskapelletje voor van goedwillende amateurs, die het met toonzuiverheid niet zo nauw nemen- iets wat door sterke drankinname al helemaal snel uit het zicht en gehoor raakt.

Dat stoort echter niemand: hoe harder hoe beter is het motto. Iedereen is te opgehitst door de muziek en te ver heen qua mezcalpromillage om dat nog bezwaarlijk te vinden

De blaasinstrumenten klinken hyper hysterisch door het ongebreidelde keiharde koperblazen maar ook op het 'hout' als klarinetten blazen ze hun rieten aan flarden.

Het staat dichter bij het gewone volk, is niet elitair, omarmt gastvrij allerlei noviteiten. Synthesizers, drumcomputers: kom maar op! Het is uitermate opzwepend. Dat schettert, knettert en tettert, vliegt gierend uit elke bocht. Het stuitert brutaal je oren in, je hersens kunnen het haast niet aan, zo buitelt alles over elkaar.

Het is zo heerlijk onmatig Mexicaans. Scherp als een jalapeño en duizelingwekkend kleurig.

Liedje van de dag
Mijn liedje van de dag wordt, getuige de video, op gegeven moment gezongen vanuit doodskisten, waarom ook niet?
Het is bijna Dia de los muertos, tenslotte, 2 november.
De videoclip bij "Te lloré un rio" is ook zo Mexicaans als maar kan. Geestig en gek.

De groep Maná bestaat al sinds de jaren 80, Zanger Fher Olvera kan, zou hij hier wonen, al pensioen kunnen gaan trekken.
Hij bereikt de respectabele leeftijd van 65 op 8 december van dit jaar. Hij is iets minder woest en rauw gaan zingen, niet meer als een brullend rockbeest maar als een wijze opa- waarschijnlijk.

Dat zij het nog steeds trekken en nog steeds optreden in de huidige samenstelling sinds begin jaren 90, is best een wondertje gezien hun vroegere drankinname.
Alcohol conserveert ook, schijnt het. En mezscal is tenslotte bijna pure alcohol...

Meer over Maná in deze blog ''Maná. de ziel der dingen'. Lang geleden schreef ik hem, in 2012, toen de zanger en de drummer van Maná op kroegentocht (noche de cantinas) nog gewoon stomdronken over straat konden zwalken in Playa del Carmen MX, hangend op mijn dochter en haar vriend...

¿¿Si me quedo o si me voy??

Was Amsterdam burning?
Bepaald niet. Misschien hadden ze hun tour niet de 'Impossible Mission Tour' moeten noemen, dat werkte wellicht als een self fullfilling prophesy...
Wat ik me herinner van het Amsterdamse concert van The Clash op 10 mei 1981 is een misschien nét voor de helft gevulde Jaap Edenhal.
Koud, sfeerloos, groot en hol.

Belachelijk toch? The Clash! Een van de beste punkbands- wat mij betreft ook muzikaal veel beter dan de Sex Pistols, toen de absolute koplopers van de Britse punkbeweging.
Waar de Sex Pistols van hun manager de opdracht meekregen overal tegenaan te trappen en nietsontziend alles kapot te maken en onrust te stoken door provocaties op velerlei vlak, waren de mannen van de Clash, in elk geval Joe Graham Mellor zoals Joe Strummer in het echt heette, veel meer politiek bewust en écht begaan met het lot van de Britse lower & middle classes, die ernstig te lijden hadden van de Iron Lady's nietsontziende beleid.
Waar de Sex Pistols een afgesproken act opvoerden om zoveel mogelijk reuring te veroorzaken- wat veel geld in het laatje moest brengen- wilde The Clash echt ondersteunen, integer en begaan met minder bedeelden als ze waren, wars van valse showelementen, die alleen maar aandacht van de goede zaak af zouden leiden. De Sex Pistols 'bedienden' eigenlijk een vrij elitaire ''witte'' markt, The Clash verwerkten ook muzikale invloeden uit bijvoorbeeld Jamaica in hun muziek waardoor zij meer mensen aanspraken dan slechts het 'witte'' segment.

.

Hoe het ook zij, Amsterdam liep toen in elk geval bepaald niet warm voor de boodschap van The Clash, dat was wel duidelijk. In Nederland waren de sociale misstanden minder navrant dan die in Thatcher´s 'Not So Great' Britain. Wellicht spraken daardoor de teksten hier minder aan?
Als The Clash geboekt was in Paradiso was die zaal waarschijnlijk afgeladen geweest. De Jaap Edenhal was niet geschikt voor popgroepen als The Clash. Publieksparticipatie werd bemoeilijkt door het belabberde geluid dat al verwaaide op de helft van de zaal.
Daardoor droop een deel van het publiek, dát er nog was, ook nog voortijdig af.


De gedrevenheid van Joe Strummer.
Het concert opende met "London calling", een opzwepende oproep aan de jonge mensen om uit de kast te komen, de straat op te gaan en hun rechten op te eisen. 
Joe Strummer, een bijnaam, die hij ooit kreeg omdat hij als straatmuzikant op 'n ukulele plukte, had een rauwe strot en een hartstochtelijke gedrevenheid waar je 'U' tegen zei.
Dat hij eruitzag als een soort James Dean - maar dan toch met zo 'n typisch Brits fish 'n' chips gebit!- was misschien wel iets dat van de goede zaak afleidde maar wat bepaald niet storend was.

Nog meer fantastische nummers speelden ze toen, over sociale misstanden waar mensen tegen in opstand kwamen. Over demonstraties die vaak uitmondden in rellen, die keihard en bloedig neergeslagen werden door Thatchers ordediensten. Over werkloosheid, armoede, racisme.
"Guns of Brixton"" "Clampdown" "I fought the law". Absolute klassiekers die nu nog net zo fris, meeslepend en urgent klinken als toen.

Zij vielen qua tijdsbestek precies in het pannetje van de punk en hun branie was dat ook absoluut maar van meet aan was hun horizon breder, in sociaal opzicht en zeker ook muzikaal gezien waren ze 'punk' al gauw ontstegen. Joe was een mix van een R&B man in de ouderwetse zin van het woord maar ook een rock 'n' roller rocker die 'n onstuitbare energie bezat om de boel eens even flink op te schudden, maatschappelijk en muzikaal. Een idealist pur sang. Zo had elk lid van de groep een specifieke inbreng, wat betreft muzikale specialiteit, smaak en creativiteit.
Zoals Joe zei: "Deze vier mensen werden samen één fantastische creatieve unit. Daar moet je niet tussen willen komen en zeker moet je daar niet mee rotzooien." Maar allerlei factoren binnen en buiten de groep dreven hen tot het uiterste. De heroïneverslaving van de drummer, de explosieve ruzies tussen bassist Paul Simonon en gitarist Mick Jones, mismanagement en overboeking, waardoor men uitgeput raakte en de boel explodeerde. In 1984 was het afgelopen met The Clash.


Mijn lied van de dag is: "Should I stay or should I go?" van The Clash. Niets geëngageerds. Geen sociale misstand in zicht. Een getergde song over aan het lijntje gehouden worden. Of je blijft of weggaat, allebei geeft het grote rotzooi. Wie kent zo'n situatie niet?
Strakke gitaren, strakke drums, strakke tekst. Geen noot teveel. Rock 'n' roll, onversneden.

Mooie BBC documentaire over het Groot Brittanniè van hun ouders en grootouders, waar de Clash & de Punks tegenaan schopten.

Hemelse openbaring.

Zakdoek bij de hand houden s.v.p.

''Mensen zijn veranderlijk. En dan pakt het slecht uit voor mij dat ik altijd hetzelfde blijf..''.

Oh. Stil werden we ervan, gisteravond, kijkend naar Celeste, die optrad bij Jools Holland op de BBC.
Helemaal in zichzelf gekeerd. Ogen dicht. Gekleed of ze net van een begrafenis kwam. Een lichtelijk frivole begrafenis denkelijk, want haar pants waren nogal ´hot´.
Verder was alles ingetogen, melancholiek, in oktober-november stemmig donkerbruine tinten met hier en daar nog een fel oplichtend gouden accent. Als een even opflikkerende herinnering aan iets moois. Iets dat onherroepelijk voorbij is.

Celeste Epiphany Waite (5 mei 1994 Los Angeles). 
"Een hemelse openbaring" noemden haar ouders haar. Ze zaten er niet ver naast.



Haar stem heeft iets verlatens in zich, of die geknakt is na een ingrijpende, wellicht traumatische gebeurtenis. Echo's van Billie Holiday, die nog nazweven in het heden: eenzaamheid, verlatenheid, stille wanhoop. Zo dus klinkt Celeste's stem, rauw met eenzelfde brutaal randje dat bijvoorbeeld ook Adele's stem kenmerkt. De Engelse erfenis wellicht? Celeste woonde vanaf haar derde jaar in Brighton.

Haar muziek past naadloos in het huidige seizoen dus.
Neem even de tijd, sluit je ogen en luister nar mijn liedje van de dag van gisteren:

Op videoclips van haar nieuwe cd "Woman of faces" presenteert ze zichzelf alsof ze net een fikse huilbui achter de rug heeft, met flink doorgelopen mascara. Er kan geen lachje vanaf. De krassende viool aan het begin en eind van de song vertelt het verhaal al: kaputt, onherstelbaar beschadigd. 

   "This is who I am". 
Take it or leave it.     

      I take it, heb haar tweede cd besteld- de eerste had ik al en die heb ik veel beluisterd.

Misschien is de treurnis op haar tweede album wat teveel van het goede. Hangt al die ellende als een molensteen om mijn nek. Ik neem het risico.

                                                            

  

Nog niet af.

Een probleempje- mijn liedje van vandaag bestaat nog niet.
Dat wil zeggen, het bestond al wel maar officieel nog niet. Als song. is het liedje is niet te vinden op Spotify. Dat zegt niets. Het is gelukkig niet zo dat als je niet op Spotify staat, je niet bestaat. Het is dan alleen moeilijker te vinden.
Het liedje ligt als het ware nog in de ontwikkelaar. Al vrij lang, al sinds 2016 schijnt het.
Nu pas, na al die jaren, zie je het opeens tergend langzaam opdoemen uit het niets. Contouren krijgen. Het mag echter nog steeds niet als 'song' de doka verlaten van zijn maker, die het al wel liet horen als demo tijdens de chatsessies met zijn fans. Zelfs liet hij het horen  een paar weken terug in Kuala Lumpur maar zong uitdrukkelijk niet mee, danste alleen een soort Han-bin mambo met zichzelf en het liedje. Het werd vast in de week gelegd. Om de respons te peilen? Hij twijfelt erover, over dit geesteskind, dat is duidelijk.

"Omdat het nergens bij past" was de verklaring waarom het niet op het eerste, het tweede noch het laatst verschenen album stond. Thematisch wilde het, ook een derde keer, niet logisch invoegen bij de rest van de songs. Die gingen over het afscheid dat een mens vroeger of later moet nemen van zijn jeugd. Over de punt, die een mens af en toe zetten moet om verder te kunnen. Weg zorgeloosheid. Kom er maar in, verantwoordelijkheid. En jij? Wachten op de gang, Mambo, want jij past daar wéér niet bij. 
'Park Mambo' heet ie nu zelfs, het liedje is haast tot een persoon met familienaam voor zijn maker uitgegroeid,  Niet Kim maar Park is de naam. Distantie.

''Mambo'' is een toch echt 'n opgewekt deuntje. Het Engelse equivalent van 'deuntje' dekt de lading beter: a ditty.´ ''Deuntje'' klinkt enigszins neerbuigend en deze ditty is juist vintage B.I: geraffineerd in al zijn schijnbare eenvoud, optimistisch van aard, filosofisch van tekst (waarschijnlijk?). De muziek klinkt sensueel, verleidelijk: laat je lichaam spreken, laat je geest maar even buiten beschouwing. Kom, dans de mambo.
Niets om neerbuigend over te doen dus, dansen met Han-bin. 

De song heet dus "Mambo" en heeft alles in zich om een hit te worden. Hooks-a-plenty. Niets zwaars- lijkt 't want ik moet aantekenen dat ik er geen woord van versta. Hij zou het telefoonboek kunnen zingen of een filosofische verhandeling van Kierkegaard op noten gezet kunnen hebben, ik zou het niet opmerken.
Het klinkt in ieder geval als een uitnodiging tot dansen. Dans maar lekker, vergeet even alles, denk alleen aan de muziek en wat die met je doet. Dans de druk die het leven op je legt even weg, laat de muziek door je lijf stromen. Mambo!

Het lied danst al dagen, zo niet al weken, door mij heen. Hoe grauwer de dag, hoe harder het zich laat horen. Het beurt mij telkens even op. Het werkt als zalf op een wond. 'Helend' zou ik haast zeggen als dat woord niet zo'n zijïge connotatie heeft, net als 'wellness''. Woorden waarvan ik mijn mond moet spoelen. 
B.I lijkt te vertellen dat het heus wel weer lichter zal worden. Dans dus maar, dan maak je serotonine aan, waardoor stress, droefenis en zorgen van je afglijden. Daar kan je mentaal de wereld weer beter mee aan.

Tegenwoordig hebben we de ChatGPT vraagbaak om te raadplegen dus wat zegt AI over de tekst?  Tja, ook die kan nog geen officiële lyrics vinden maar wil desgevraagd wel een interpreterende samenvatting erop loslaten:

🎵 Summary of “B.I – Mambo”

• The song “Mambo” by B.I has a lively rhythm and flirtatious energy.

• It seems to express attraction, desire, and playful confidence.

• The lyrics hint at a dance or movement (“mambo”) as a metaphor for romance and connection.

• There is a sense of wanting closeness, expressing feelings, and enjoying the moment.

• The mood is upbeat, sensual, and expressive—reflecting both desire and swagger.

Swagger! Precies! Flirtatious! Right!
Daar kan ik me dit keer goed in vinden, ChatGPT!

Andere lekkere mambo's:

Perez Prado, Mambo Cubano #8

De opzwepende mambo uit Bernstein's onvolprezen en helaas nog steeds actuele West Side Story.

De Iers-Amerikaanse Rosemary Clooney smeert het lekker uit, de 'exotica'