Windkracht 5 Beaufort, paraplu, regen.

Het regent en regent. En als het niet regent is het grijs. Of het zit potdicht door een alle geluid dempende nattige sliertige hardnekkige mist. Mooi en stemmig, maar wekenlang is wat teveel van het goede. Goede?

Iemand op Instagram legde uit dat grijs zijn favoriete kleur was. Mits de verf behalve zwart en wit gemengd werd met een kneepje oranje, groen of rood erbij. Hij streek de gemengde verf uit en jubelde over hoe prachtig die kleur grijs was.
Mmm.
Ik zag het er niet zo aan af.

"La pluie" OrelSan & Stromae.

Een zee van paraplu's, deinend door de straten. Met een rubberen bootje varend langs de rekken in de supermarché, die door overvloedige regenval onder water gelopen is. Een oud dametje met trekboodschappenkarretje tornt moeizaam tegen de wind op. De prei waait bijna uit haar karretje en de strak omgeknoopte hoofddoek om haar grijze haren denkt er ook aan het luchtruim te kiezen. Noord Frankrijk, 17.00 uur, wintertijd. De schemering valt- of was het de hele dag al zo alle tinten grijs?

Vrolijk stemmen doet het nauwelijks. Hoe vaak Stromae ook `Il est beau chez moi` zingt. Met die prachtige stem van ´m. Daarom is het toch mijn Liedje van de dag.

Niet klagen maand. 

We mogen niet klagen van de mensen die de  ''Niet klagen-maand' bedachten dus klagen wij niet.
In Ierland, daar mogen ze wél klagen want daar is 'Éowyn' aan het huishouden- niet de Éowyn-actrice met de gezellige appelwangetjes uit de "Lord of the rings" films maar een heftige orkaan.
Hier dobberen de eendjes nog vrij lustig rond op 5 Beaufort. Dus klagen wij niet.

"La ville avait ce teint blafard."
Eerst wilde ik als lied van de dag "(Il pleut sur) Nantes" van Barbara kiezen, het allerergste regenlied dat ooit geschreven en gezongen werd. Werkelijk elke noot, elke frase ademt onpeilbaar verdriet. Het is haast niet aan te horen, dit lied waarin Barbara op subtiele wijze zingt over haar vader, die op sterven ligt en haar dringend om een vous-voir verzoekt. Haar laat weten dat hij haar lach voor een laatste keer nog wil zien. Waarop zij meteen de trein pakt richting Nantes, naar die stervende vader.
Tussen die twee, daar heeft zich het een en ander afgespeeld, dat hóór je, dat voel je.

Zij en haar vader hebben elkaar dan al meer dan twintig jaar niet meer gezien en zij wil hem laten weten dat ze hem vergeven wil, zodat hij rustig heen kan gaan. Wat zij hem vergeven wil, blijft een mysterie in het chanson maar je voelt dat het iets ingrijpends is geweest.
Echter, als zij aanbelt op 25 Rue de la Grange aux Loups, blijkt haar vader reeds overleden te zijn. "Il pleut sur Nantes. Donne-moi la main".

Haar vader vergreep zich aan haar, zijn eigen dochter. Jarenlang, van haar 10e tot haar 19e. Er was aangifte gedaan maar de politie deed er niets mee. Dit alles kwam pas na de dood van Barbara zelf in de openbaarheid. 

Dat maakt dit chanson zo zwaar, het verdriet is zo onmetelijk groot, dat kan geen lied van de dag zijn.
Eerder een Lied van de Nacht. Een Lied van het Duister.