"Appate appatee, appate appatee" De hele tijd kwam ik virtueel deze kreet tegen. Wat is dat nou weer, appatappatee? Het lijkt op een kinder-aftelrijmpje. Het is een kneiter van een hit aan het worden, mét het bijbehorende dansje en allebei worden dan ook van harte aanbevolen door mijn kleinzoon! Goed voor de gezondheid. Goed voor het humeur. Zeg ik.
APT. Apt blijkt een afkorting te zijn voor "Apartment". Dat blijkt een Zuid-Koreaans drinkspel te wezen: the Apartment Game. Een soort aftelversje, waarbij degene die 'af' is, een shotje soju achterover moet gooien. Een spel om snel het ijs tussen mensen te breken. Tja, dat lukt wel na een paar shotjes alcohol! Ik schreef er al vaker over: alcohol is een Ding in Zuid-Korea. Het gebruik ervan wordt gezien als een belangrijk onderdeel van hun cultuur, drinken met het doel zwaar bezopen te raken. Let wel, het is zelfs Cultuur met hoofdletter C! Waar het roken van wiet je al een onaardige gevangenisstraf kan opleveren is starnakel dronken worden iets wat elk gerespecteerd lid van de samenleving doet. In het openbaar, schaamteloos.
ROSÉ & Bruno Mars - APT.Een samenwerking van zangeres Rosé uit de ook mondiaal zeer populair zijnde Zuid-Koreaanse meidengroep Blackpink (de vrouwelijke tegenhanger van BTS, zeg maar) met de hitmachine uit Hawaii, Bruno Mars, leverde deze onweerstaanbaar charmante hit op. Je krijgt hem niet meer uit je hoofd en dat geeft niks. Integendeel, ook dit bubblegumhitje bezorgt je een geweldig goed humeur.
Maarre...het klinkt wel heel bekend, eigenlijk.
Voor de ouderen onder ons; kent u nog "Hey Mickey'' uit de jaren 80? Ook zo'n heerlijk springerige hit van de toenmalig zeer bekende choreografe Toni Basil, die al 40 was, toen ze dit puberhitje opnam. Dit lied ontbrak nooit op onze cassettebandjes, die wij maakten voor onze eigen en andermans feestjes. De dansvloer vulde zich meteen als "Hey Mickey!!" klonk.
Waar APT. ook wel veel van wegheeft is van deze song van The Ting Tings "That's not my name!" uit 2007! Háár naam noemen ze niet, wel veel andere dingen als ze haar aanroepen. Een enorm verschil in teneur als je het vergelijkt met de bubblegum hits van idolate meisjes die de naam van hun afgod echt wel weten. En aanroepen. De TingTings toonzetting is wel in voornoemde bubblegum niks-aan-de-hand-hit stijl, wat een mooi contrast oplevert met de wel-degelijk-iets-aan-de-hand-tekst.
Het is blond, brutaal, sexy en verkoopt als een tierelier- de bubblegum kindvrouwtjes. Ook schiet Blondie's ''Denis'' even door mijn hoofd, nog zo'n floorfiller: En zij hadden het weer van Randy & The Rainbows. Ook Blondie´s "One way or another": ''I'm gonna getcha, getcha.getcha!'' echoot terug in Rosé's partij in APT.
Ach jongens, wat dondert het eigenlijk? Het motto is toch, alweer:
beter goed gejat dan slecht bedacht.
Als je maar lol hebt. Als het maar goed verkoopt.
Nog zoiets: Avril Lavigne "Girlfriend". En we hebben er weer een dance challenge bij!! #APTdancechallenge #aptchallenge
''Les feuilles mortes'' (tekst Jacques Prévert/Muziek: Joseph Kosma). Gisteren hoorde ik het weer, in een ongewone setting. Elke keer als ik het hoor raakt het lied me. Zo ook nu, gezongen door een Zuid-Koreaanse zanger/rapper. Hoe bestáát het dat ik hier nooit over schreef? Het is het mooiste lied, dat ik ken. Denk ik.
Het is er het jaargetijde naar, het jaar al een eind gevorderd: oktober. Het kersenboompje laat zijn donkerrode blaadjes los en zijn naakte takken huiveren in de al koude ochtenden. De zwaluwtjes hebben op 23 september afscheid van ons genomen. Zo leek het. Wij zagen ze dollen en stunten om het huis in de lucht, razendsnel langs vliegend. Toen ik buiten van het spektakel ging genieten, vlogen ze rakelings langs mijn hoofd, luid kwetterend een vliegshow opvoerend die zijn gelijke niet kende. Ik beeldde me in dat ze mij wel kenden- wat natuurlijk belachelijk is- omdat ik ´s zomers vaak lang bij ze zit, op de steiger waaronder ze hun nestjes bouwen, om ze te fotograferen en ook om van ze te genieten. Ik vroeg me af waarom ze zo samen, een twintigtal zwaluwtjes (twee nestjes), zo uitdagend boven en om ons heen ons bleven vliegen. "Het leek wel of ze afscheid namen" zei ik de volgende dag, toen ik ze niet meer zag. Noch de dagen daarop. Ze waren weg. Vertrokken naar het zuiden. Ze waren hem gesmeerd vóór les feuilles mortes zouden gaan vallen. Dat is wat ons rest: lege nestjes, vallende blaadjes.
''Les feuilles mortes''. Is er een schrijnender, liefdevoller lied over voorbije liefde? Ik kan er geen bedenken.
Onlangs kwam ik het lied tegen op een Instagram-post van de zanger/rapper wiens concert ik 2 oktober noodgedwongen moest missen, B.I, Kim Han-bin in het dagelijkse leven. Hij zat in een livestream met zijn fans en zong opeens mee met dit lied. Redelijk goed Frans. Onzekere zang, alsof hij zich er nog niet helemaal aan durfde te wagen, aan dit heiligste der heiligen-chanson van Yves Montand, een op muziek gezet gedicht van Jacques Prévert, geschreven in 1945. Later zocht ik die video terug, tevergeefs, onvindbaar was hij. (Wat dacht je wat? Nu ik dit schrijf vind ik hem opeens! Zie onder.)
Diezelfde Han-bin nu heeft de gewoonte aangenomen, tijdens zijn Europese tour om als dank voor de deelname van het razend enthousiaste publiek, een paar strofes van een lied a capella te zingen, in de taal van het land waar hij het concert gaf. Het lijken liefdesverklaringen aan zijn fans. Zo was dat in Londen "I will" van de Beatles. Bij Instagramfoto's in Wenen (ze gaan ook altijd zwerven in de steden waar ze optreden) stond als muziek Leonard Cohen/ Garcia Lorca's onvergetelijk mooie ''Take this waltz". Na een superconcert gegeven te hebben in Parijs op 6 oktober 2024, bleek hij, nadat hij zijn danser maande even te wachten, de volgende zangregels in te zetten:
''C'est une chanson qui nous ressemble Toi tu m'aimais, et je t'aimais Nous vivions tous les deux ensemble Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais''
Uiterste geconcentreerd, in perfect Frans en met fraaie stem zong hij en de zaal hapte collectief naar adem en begon toen zachtjes en perfect op toon mee te zingen. Wat een moment! Très émouvant!
Yves Montand had hele andere ervaringen met het lied, waar hij zelf helemaal kapot van was, toen hij het introduceerde aan zijn publiek. Dat bleek er niet aan te willen, hoe hij het ook zong. Pas nadat Montand het in 1949 opgenomen had en het lied een doorslaand succes werd in de Verenigde Staten en de rest van de wereld, ging Frankrijk ook om.
Dit is zo'n lied dat het beste en mooiste in zangers (m/v) naar bovenhaalt. Zoals bij Frank Sinatra, de ouwe boef. Zelfs Bob Dylans versie is ongelooflijk fraai!Eric Clapton smeert zijn stem met een goeie whisky á la Chet Baker, terwijl hij even zijn glas wegzet om zijn gitaar te laten zingen. Chet Baker zingt alleen met zijn trompet en swingt met Paul Desmond, energiek alsof de lente in aantocht is. Miles Davis blaast gedempt melancholiek en geeft John Coltrane volop de ruimte om lekker in de bladeren te schoppen. En alzo redenen genoeg aanvoert waarom dit lied ook zonder woorden kan leven en de boodschap over kan brengen. Bill Evans is al één grote reden. Wát een illuster gezelschap was dit toch!
En dan godallejezus: Eva Cassidy!!! Haal de zakdoek maar weer te voorschijn. Om zoveel redenen. Haar uitvoering vind ik toch tot nog toe de mooiste.
Ik mag hopen en zou er zeer naar uit kijken als de podiumpersoon, branieschopper soms neigend naar macho, rapper B.I de Kim Han-bin kant van hemzelf laat prevaleren en dit lied zal gaan zingen. Omlijst door een eigenzinnig arrangement, zoals hij dat kan. Een gerapt intermezzo in het Hangul zal daar heus niet in misstaan.
Het is bepaald geen lichte kost, Kim Woosung´s laatste album ""4444". Hij verdoet elke avond zijn tijd met liedjes zingen, altijd weer dezelfde. Zingt-zegt hij zelf in de Coldplay-achtige openingssong 'Paper cuts" - als hij belooft alles te zullen vertellen omdat 'men' (de fans, het publiek) nou eenmaal bovenmatig geïnteresseerd blijkt in scandaleuze verhalen en alles wil horen over zijn levensstijl, zijn geheimen, over drugs, liefdes etc. Dan zal hij het gewoon maar vertellen, als 'men' dat zo nodig wil.
Dan volgt "Before we die". Het doet er niet zoveel toe wat je allemaal doet in dit leven want 'When they call you out in the darkest hour, you should know that you can't turn them down". 'Before we die'-ay-ay-ay-ay klinkt het, in de typerende EDM ritmisch opgeknipte vocalen. Onbehoorlijk dansbare EDM is het. Voor euforische feesten in grote stadia en in de clubs. Dansen op de vulkaan is het in elk geval. Waiting till the shit hits the fan, bigtime.
In "Forget forever'' doet de electronica verwoede doch vruchteloze pogingen die schitterende stem te smoren- maar waarom? De melancholieke tekst wordt langzaam ingehaald (op 2.20) en overgenomen door een zich steeds nadrukkelijker manifesterend electronisch ritme. En ja hoor: bop till you drop, op onvervalste stadionbreed uitwaaierende Eurohouse. Vergeet eeuwig, leef nu. 4get 4ever. Hoe meer ik het hoor, hoe beter het wordt. It grows on you. Vooral bovenstaande live meegezongen versie is fantastisch.
Over het onaards mooie "Day that I died" schreef ik al. Woosungs stem op zijn allermooist.
De volgende track: "Never let go", sorry, een dance niemendalletje. Het dramatische effect in "Found you" zwakt wat af door wonderlijke teksten als: "You're from outer space but I can't be sure unless I stay", gepaard gaand met zwaar electronisch geschut, dan lijkt het nog wat. Beetje gemiste kans. Opluchting als ''Happy alone'' langskomt. Een sonische oase. Liedje van de dag dan ook. Zonder enige hint van electronica. Een echte gitaar, waar vingers over snaren en fretten schuiven.
Hèhè, even geen voor-we-doodgaan-ik-ging-dood-zwaarte & depressie maar allerlei ironische variaties op : God, wat ben ik toch enorm opgelucht dat je eindelijk opgedonderd bent!!! Om te concluderen: "Het is heerlijk om alleen te zijn!" Er klinken strijkers, heel in de verte, alsof ze een crooner uit vervlogen tijden in zijn warme bedje violen vlijen en een zoet driestemmig koortje suikert een toch vrij bitter opgediende espresso. Zo lekker bluesy gezongen, dat kan hij dus óók al met die stem van 'm! Het is goddomme alsof de enige echte Sam Cooke in Sammy Woosung is neergedaald. Eenzelfde soepelheid en lenigheid van stem, eenzelfde rauwe emotie, humor, elegantie ook. De stembuigingen, ze klinken griezelig Sam Cooke-ish maar tegelijkertijd absoluut de enige echte Sammy. Wowwoosung. Klasse apart.
Kim Han-bin ofwel B.I rapt op de hem kenmerkende, indringende wijze het intermezzo. Hij lijkt een introverter en genuanceerder mens dan Woosung, zo klinkt zijn stem eerder verontwaardigd over zijn eigen weifelende houding waardoor e.e.a. langer voortsleepte dan goed was voor beide partijen. Wat aardiger ook dan de ene na de andere trap na van opgewonden standje Woosung: shit, ik kan niet geloven dat het zó makkelijk was om van je af te komen! Had ik dat eerder geweten!
Ondanks de bikkelharde tekst is het toch een aangenaam klinkende R&B song, qua stijl enigszins lijkend op Sam Cooke's "Bring it on home to me", al staat die tekst precies diametraal tegenover die van "Happy alone".
Nog nagniffelend housen we hierna weer op volle decibellen de tent uit. Het laatste nummer van het album. met een suikerzoet Koreaans meisjesstemmetje als snoepje toe. "Let there be light".
Graag, De volgende keer meer licht en lucht, net als op de hoes van '4444": wolken, blauwe lucht, zonlicht, uitspansel. Graag weer een lichtere toets van instrumenten die de ruimte geven aan wie die ruimte toekomt: de fenomenale stem van Woosung.
