Het is bepaald geen lichte kost, Kim Woosung´s laatste album ""4444".
Hij verdoet elke avond zijn tijd met liedjes zingen, altijd weer dezelfde. Zingt-zegt hij zelf in de Coldplay-achtige openingssong 'Paper cuts" - als hij belooft alles te zullen vertellen omdat 'men' (de fans, het publiek) nou eenmaal bovenmatig geïnteresseerd blijkt in scandaleuze verhalen en alles wil horen over zijn levensstijl, zijn geheimen, over drugs, liefdes etc. Dan zal hij het gewoon maar vertellen, als 'men' dat zo nodig wil.
Dan volgt "Before we die". Het doet er niet zoveel toe wat je allemaal doet in dit leven want 'When they call you out in the darkest hour, you should know that you can't turn them down".
'Before we die'-ay-ay-ay-ay klinkt het, in de typerende EDM ritmisch opgeknipte vocalen. Onbehoorlijk dansbare EDM is het. Voor euforische feesten in grote stadia en in de clubs. Dansen op de vulkaan is het in elk geval. Waiting till the shit hits the fan, bigtime.
In "Forget forever'' doet de electronica verwoede doch vruchteloze pogingen die schitterende stem te smoren- maar waarom? De melancholieke tekst wordt langzaam ingehaald (op 2.20) en overgenomen door een zich steeds nadrukkelijker manifesterend electronisch ritme. En ja hoor: bop till you drop, op onvervalste stadionbreed uitwaaierende Eurohouse. Vergeet eeuwig, leef nu. 4get 4ever. Hoe meer ik het hoor, hoe beter het wordt. It grows on you. Vooral bovenstaande live meegezongen versie is fantastisch.
Over het onaards mooie "Day that I died" schreef ik al. Woosungs stem op zijn allermooist.
De volgende track: "Never let go", sorry, een dance niemendalletje.
Het dramatische effect in "Found you" zwakt wat af door wonderlijke teksten als: "You're from outer space but I can't be sure unless I stay", gepaard gaand met zwaar electronisch geschut, dan lijkt het nog wat. Beetje gemiste kans.
Opluchting als ''Happy alone'' langskomt. Een sonische oase. Liedje van de dag dan ook. Zonder enige hint van electronica. Een echte gitaar, waar vingers over snaren en fretten schuiven.
Hèhè, even geen voor-we-doodgaan-ik-ging-dood-zwaarte & depressie maar allerlei ironische variaties op : God, wat ben ik toch enorm opgelucht dat je eindelijk opgedonderd bent!!! Om te concluderen: "Het is heerlijk om alleen te zijn!" Er klinken strijkers, heel in de verte, alsof ze een crooner uit vervlogen tijden in zijn warme bedje violen vlijen en een zoet driestemmig koortje suikert een toch vrij bitter opgediende espresso.
Zo lekker bluesy gezongen, dat kan hij dus óók al met die stem van 'm! Het is goddomme alsof de enige echte Sam Cooke in Sammy Woosung is neergedaald. Eenzelfde soepelheid en lenigheid van stem, eenzelfde rauwe emotie, humor, elegantie ook. De stembuigingen, ze klinken griezelig Sam Cooke-ish maar tegelijkertijd absoluut de enige echte Sammy. Wowwoosung. Klasse apart.
Kim Han-bin ofwel B.I rapt op de hem kenmerkende, indringende wijze het intermezzo. Hij lijkt een introverter en genuanceerder mens dan Woosung, zo klinkt zijn stem eerder verontwaardigd over zijn eigen weifelende houding waardoor e.e.a. langer voortsleepte dan goed was voor beide partijen. Wat aardiger ook dan de ene na de andere trap na van opgewonden standje Woosung: shit, ik kan niet geloven dat het zó makkelijk was om van je af te komen! Had ik dat eerder geweten!
Ondanks de bikkelharde tekst is het toch een aangenaam klinkende R&B song, qua stijl enigszins lijkend op Sam Cooke's "Bring it on home to me", al staat die tekst precies diametraal tegenover die van "Happy alone".
Nog nagniffelend housen we hierna weer op volle decibellen de tent uit. Het laatste nummer van het album. met een suikerzoet Koreaans meisjesstemmetje als snoepje toe. "Let there be light".
Graag, De volgende keer meer licht en lucht, net als op de hoes van '4444": wolken, blauwe lucht, zonlicht, uitspansel. Graag weer een lichtere toets van instrumenten die de ruimte geven aan wie die ruimte toekomt: de fenomenale stem van Woosung.
J "Definition of ugly" live.
zware kost als The day that I die
No comments:
Post a Comment