Het ''Corpus 0'' enigma.

Yeon Haryom, de zanger, tekstschrijver en componist van Damons year (Zuid-Koreaanse indiepopgroep) kun je niet beschuldigen van het afraffelen van zijn songs.
Vorig jaar, juni 2024, verscheen al een voorproefje van het 'binnenkort te verschijnen nieuwe album' van Damons year.
Dat hij met het uitbrengen van deze song niet kon wachten tot de rest van het album af was, kan ik me levendig voorstellen. "To the undying lover" is een lied, waar de urgentie vanaf spat. Een compositie, die je bij de keel grijpt door de dwingende opbouw, de rauwe emotie die over de rand stroomt. Hier klinkt een artiest die niets verbergt, niets inhoudt; zo als hij zich voelt, zo komt dat over. 100%.

Verder bleef het stil. 
Maar een jaar later, boem, ligt het er opeens: een heel album van Damons year, "Corpus 0" genaamd. Of "Corpus O"? Het valt niet echt uit de typografie op te maken noch uit de tekst. Lichaam 0? Bewijsstuk 0? Lijf O?

Nou ja, ''boem'', dat is tegengesteld aan het wezen van Haryom. Die is meer als dat roodborstje uit het liedje, dat tegen het raam tik-tik-tikt en onnadrukkelijk maar toch vasthoudend je aandacht opeist. "Laat mij er in, laat mij er in!".

Zo ook ''Corpus 0''. Bij de eerste strofes van het lied heeft hij zich mijn hart al in gezongen. Knijpt mijn keel dicht door het gevoel dat zijn stem - en de toonzetting- oproept.
Als het refrein komt, bewasemen mijn hoornvliezen door de emotie, opgeroepen door die merkwaardige hoge stem van hem en hoe de muziek die stem zacht en lucide omarmt. Die ijle piano-akkoorden aan het eind- als een ijsblokje in je gin & tonic, dat tegen het glas en tegen je tanden tinkelt. Opeens vlijmt door de kou een felle pijnscheut. Door de zenuw naar de wortel en nog verder, naar je hersenen. Als bliksem, die inslaat.

De tekst.
Google translate zet de tekst om in krom Nederlands. 
Mijn interpretatie:
De protagonist wil met zijn geliefde de tijd om de tuin leiden zodat zij samen in een eeuwigdurend tijdsvacuüm kunnen blijven bestaan. Onveranderlijk, onaantastbaar en alles en iedereen buitensluitend. Slechts zijzelf, 'n twee-eenheid in een lemniscaat van eeuwige verliefdheid gesloten- drijvend als 'n foetus in de baarmoeder. Warm, roze, beschermd. In een eigen bubbel zoals dat in 'goed' Nederlands heet tegenwoordig.

Echter.

Tijd valt niet te foppen noch te stoppen.

Verliefdheid is een vluchtige, licht ontvlambare toestand, hormoon gestuurd.
Net zo hard valt men erin als er weer uit.

Dat maakt dat ''Corpus 0'' onheilspellend klinkt.
Donkere wolken lijken zich erboven samen te pakken.

U en ik, wij weten: donder, bliksem, slagregens, storm.

Corpus 0, het gehele album.