Het ''Corpus 0'' enigma.

Yeon Haryom, de zanger, tekstschrijver en componist van Damons year (Zuid-Koreaanse indiepopgroep) kun je niet beschuldigen van het afraffelen van zijn songs.
Vorig jaar, juni 2024, verscheen al een voorproefje van het 'binnenkort te verschijnen nieuwe album' van Damons year.
Dat hij met het uitbrengen van deze song niet kon wachten tot de rest van het album af was, kan ik me levendig voorstellen. "To the undying lover" is een lied, waar de urgentie vanaf spat. Een compositie, die je bij de keel grijpt door de dwingende opbouw, de rauwe emotie die over de rand stroomt. Hier klinkt een artiest die niets verbergt, niets inhoudt; zo als hij zich voelt, zo komt dat over. 100%.

Verder bleef het stil. 
Maar een jaar later, boem, ligt het er opeens: een heel album van Damons year, "Corpus 0" genaamd. Of "Corpus O"? Het valt niet echt uit de typografie op te maken noch uit de tekst. Lichaam 0? Bewijsstuk 0? Lijf O?

Nou ja, ''boem'', dat is tegengesteld aan het wezen van Haryom. Die is meer als dat roodborstje uit het liedje, dat tegen het raam tik-tik-tikt en onnadrukkelijk maar toch vasthoudend je aandacht opeist. "Laat mij er in, laat mij er in!".

Zo ook ''Corpus 0''. Bij de eerste strofes van het lied heeft hij zich mijn hart al in gezongen. Knijpt mijn keel dicht door het gevoel dat zijn stem - en de toonzetting- oproept.
Als het refrein komt, bewasemen mijn hoornvliezen door de emotie, opgeroepen door die merkwaardige hoge stem van hem en hoe de muziek die stem zacht en lucide omarmt. Die ijle piano-akkoorden aan het eind- als een ijsblokje in je gin & tonic, dat tegen het glas en tegen je tanden tinkelt. Opeens vlijmt door de kou een felle pijnscheut. Door de zenuw naar de wortel en nog verder, naar je hersenen. Als bliksem, die inslaat.

De tekst.
Google translate zet de tekst om in krom Nederlands. 
Mijn interpretatie:
De protagonist wil met zijn geliefde de tijd om de tuin leiden zodat zij samen in een eeuwigdurend tijdsvacuüm kunnen blijven bestaan. Onveranderlijk, onaantastbaar en alles en iedereen buitensluitend. Slechts zijzelf, 'n twee-eenheid in een lemniscaat van eeuwige verliefdheid gesloten- drijvend als 'n foetus in de baarmoeder. Warm, roze, beschermd. In een eigen bubbel zoals dat in 'goed' Nederlands heet tegenwoordig.

Echter.

Tijd valt niet te foppen noch te stoppen.

Verliefdheid is een vluchtige, licht ontvlambare toestand, hormoon gestuurd.
Net zo hard valt men erin als er weer uit.

Dat maakt dat ''Corpus 0'' onheilspellend klinkt.
Donkere wolken lijken zich erboven samen te pakken.

U en ik, wij weten: donder, bliksem, slagregens, storm.

Corpus 0, het gehele album.

 

a-ha & mama Appelsap, die je voet wil likken.

Zopas op de autoradio schallend viel me weer op dat die hit van a-ha uit 1985 "Take on me" helemaal niet veroudert. Energiek en fris klinkt 't alsof het gisteren gecomponeerd werd. De beelden erbij, zoals vroeger veelvuldig voorgetoverd door MTV, speelden zich automatisch weer af in mijn hoofd.

Je zou idealistisch kunnen stellen dat de videoclips  speciaal vervaardigd werden om de muziek te verrijken maar het streven was natuurlijk de gigantische doelgroep babyboomers rechtstreeks te kunnen bedienen om ze zo - gratis reclame- het geld uit de zakken te kunnen kloppen.
Een nieuw fenomeen, zo'n videoclip, die zich in ons netvlies brandde omdat hij elk uur herhaald werd en zich zo voor altijd in onze hersenen nestelde. "Billie Jean", "Thriller", Beat it". Michael Jackson was de grote voorganger hierin maar a-ha volgde in diens slipstream.

Jeugdige energie straalde ervan af en de ongebreidelde zang die omhoog omhoog stuwde naar een climax gaf het idee, dat niets onmogelijk was. Dat synthesizer riedeltje, waarvan je maar  enkele tonen hoeft te horen en je zegt: "a-ha!". De frisse koppies van de drie Noorse, naar James Dean gemodelleerde gasten, wit Tshirt, spijkerbroek, vetkuif, maakten het tot hét perfect plaatje.

De slim in elkaar gestoken kunstzinnige videoclip paste daar naadloos bij. Mooi, vloeiend met potlood getekende hoofdpersonages in een storyboard dat tot leven komt en de hele clip lang blijft pendelen tussen realiteit en fantasie.. Een meisje dat het stripverhaal bekijkt, wordt letterlijk het stripverhaal ingetrokken. Net als wij, de toeschouwers die video ingezogen werden.

"I just wanna hit you in the foot"

In mijn speurtocht door de Zuid-Koreaanse muziek kwam ik op gegeven moment deze song tegen.
Kave met "You".

Dát klonk best bekend! De Zuid Koreaanse versie van a-ha? Veertig jaar later?
Ongeveer hetzelfde ritme. Ook een vrij lichte jongemannenstem die als een leeuwerik jubelend de hemel in klimt á la Morten Harket (zanger van a-ha) en de toonladders bestijgt met vier treden tegelijk.
Geen synthesizers hier maar strijkers, die het tempo opjagen op een manier, die Vivaldi trouwens al beproefd had in zijn 4 Jaargetijden, in "Winter" om precies te zijn.
Niets nieuws onder de zon dus, zoals het werkte voor Vivaldi werkt het ook hier, voor Kave.

Live haalt de zanger de hoge noten net zo makkelijk als op de opname, hoor ik. Tja, je vertrouwt ze niet meer zomaar op hun bruine ogen, met die helaas tegenwoordig usance zijnde achtergrondbanden die in liveshows meedraaien. Waar zowel de zang als de musici op klinken, zodat het niet opvalt als de zanger een noot of wat mist.
Het Engels van Morten was wel veel beter dan wat deze zanger ervan bakt. De 'R' in 'rule'  is een onneembaar obstakel voor hem en klinkt als 'loel'. De tekst op zich is weer een onbegrijpelijk en wonderlijk geheel zoals wel vaker bij teksten in de K pop. 

Mama appelsapt ook weer eens mee : ik versta eerst: 'I just wanna lick you on the foot´. Néé toch, 'n soort fetish? Van jongens van 18 aan het begin van hun carrière? Dát kan het toch echt niet zijn! "I just wanna hit you on the foot'' versta ik bij nader beluistering.
De Zuid-Koreanen komen in  films en series naar voren als enorme vechtersbazen maar waarom zou je in vredesnaam iemand dan alleen op zijn voet slaan?
Het blijkt uiteindelijk ''I wanna hit you on the phone-'' te zijn- wat mij eerlijk gezegd net zo onbegrijpelijk voorkomt? als eerdere mis verstane opties!

Never mind. Ik breek er mijn hoofd maar niet over, daar is het nummer muzikaal te aardig voor.
Het heeft een a-ha-achtig jonge mannen-bravado. Het tempo, de opbouw, dat alles geeft een lekkere dosis energie af- waardoor je desnoods best eens even op iemands telefoon zou willen slaan. Waarom ook niet?

                                                  En een lekker pianistje hebben ze ook!

                                           Een ouwe bekende, iets aangepast: "A fucking APT"

Het mag geen naam hebben...

... maar dat heeft 't uiteraard wel. En 't mag, wat mij betreft, zeker een naam hebben, ook al noemt zij zich 'Noname'!
''I try to exist without binding myself to labels. I’m not really into labels at all, even the way I dress; I usually don't wear anything with a name brand. For me, not having a name expands my creativity. I’m able to do anything. Noname could potentially be a nurse. Noname could be a screenwriter. I’m not limited to any one category of art or other existence, on a more existential level''.

Het laatste Liedje van de Dag dateert al van begin maart zie ik. Het is toch echt niet zo dat de liedjes, die in aanmerking kwamen voor mijn Liedje van de Dag opeens op waren. Het was meer dat de keuze zo overstelpend was, dat ik bijna last van keuzestress kreeg en uitstelgedrag ging vertonen, hopend dat die ene zich opeens alsnog (al maanden het favoriete woord van mijn kleinzoon) zou aandienen.

Deze song zingt echter al een tijdje vrij prominent rond in mijn hoofd. Ik betrap mezelf er geregeld op dat ik loop te zingen: "Clock-a-boom-boom Clock-a-tick" en de rest van de tekst staat hier. Haha.
Een vrij scabreuze tekst voor een 75 jarige om hard mee te zingen, toch?

 Het onderkoeld swingende lied-met-rap is een ode aan een onstuimige verliefdheid en dan met name een ode aan de hitsige seks die daarbij hoort. 

De band swingt zo strak onder de ondeugende pittige raps van Fatimah Nyeema Warner (18 september 1991), de twee background singers zingen zich honingzoet naar de voorgrond met zangeres Ayoni, het is een auditief feestje. Kijk vooral ook naar het Tiny desk concert hieronder voor een visueel feestje erbij.
Op 6.06 minuten komt "Boom Boom" voorbij, mijn liedje van de dag op 11 mei 2025.

In een recensie in The Guardian wordt zij genoemd als de opvolgster van Lauryn Hill en Erykah Badu: ''a younger sister to righteous figureheads such as Lauryn Hill or Erykah Badu, while simultaneously putting in the work on the ground and online – the consummate 21st-century rapper-activist multitasker''.

We gaan het zien.