Het regent en regent. En als het niet regent is het grijs. Of het zit potdicht door een alle geluid dempende nattige sliertige hardnekkige mist. Mooi en stemmig, maar wekenlang is wat teveel van het goede. Goede?
Iemand op Instagram legde uit dat grijs zijn favoriete kleur was. Mits de verf behalve zwart en wit gemengd werd met een kneepje oranje, groen of rood erbij. Hij streek de gemengde verf uit en jubelde over hoe prachtig die kleur grijs was. Mmm. Ik zag het er niet zo aan af. "La pluie" OrelSan & Stromae.
Een zee van paraplu's, deinend door de straten. Met een rubberen bootje varend langs de rekken in de supermarché, die door overvloedige regenval onder water gelopen is. Een oud dametje met trekboodschappenkarretje tornt moeizaam tegen de wind op. De prei waait bijna uit haar karretje en de strak omgeknoopte hoofddoek om haar grijze haren denkt er ook aan het luchtruim te kiezen. Noord Frankrijk, 17.00 uur, wintertijd. De schemering valt- of was het de hele dag al zo alle tinten grijs?
Vrolijk stemmen doet het nauwelijks. Hoe vaak Stromae ook `Il est beau chez moi` zingt. Met die prachtige stem van ´m. Daarom is het toch mijn Liedje van de dag.
We mogen niet klagen van de mensen die de ''Niet klagen-maand' bedachten dus klagen wij niet. In Ierland, daar mogen ze wél klagen want daar is 'Éowyn' aan het huishouden- niet de Éowyn-actrice met de gezellige appelwangetjes uit de "Lord of the rings" films maar een heftige orkaan. Hier dobberen de eendjes nog vrij lustig rond op 5 Beaufort. Dus klagen wij niet.
"La ville avait ce teint blafard." Eerst wilde ik als lied van de dag "(Il pleut sur) Nantes" van Barbara kiezen, het allerergste regenlied dat ooit geschreven en gezongen werd. Werkelijk elke noot, elke frase ademt onpeilbaar verdriet. Het is haast niet aan te horen, dit lied waarin Barbara op subtiele wijze zingt over haar vader, die op sterven ligt en haar dringend om een vous-voir verzoekt. Haar laat weten dat hij haar lach voor een laatste keer nog wil zien. Waarop zij meteen de trein pakt richting Nantes, naar die stervende vader. Tussen die twee, daar heeft zich het een en ander afgespeeld, dat hóór je, dat voel je.
Zij en haar vader hebben elkaar dan al meer dan twintig jaar niet meer gezien en zij wil hem laten weten dat ze hem vergeven wil, zodat hij rustig heen kan gaan. Wat zij hem vergeven wil, blijft een mysterie in het chanson maar je voelt dat het iets ingrijpends is geweest. Echter, als zij aanbelt op 25 Rue de la Grange aux Loups, blijkt haar vader reeds overleden te zijn. "Il pleut sur Nantes. Donne-moi la main".
Haar vader vergreep zich aan haar, zijn eigen dochter. Jarenlang, van haar 10e tot haar 19e. Er was aangifte gedaan maar de politie deed er niets mee. Dit alles kwam pas na de dood van Barbara zelf in de openbaarheid.
Dat maakt dit chanson zo zwaar, het verdriet is zo onmetelijk groot, dat kan geen lied van de dag zijn. Eerder een Lied van de Nacht. Een Lied van het Duister.
My funny Valentine, Chet & me, we go a long way. Korrel zout. Hoe dat zo? Chet Baker's versie van dit lied en mijn persoontje werden allebei op stapel gezet begin jaren vijftig.
Vorige week, eind 2024 dus, kwam ik Val weer eens virtueel tegen, op een ´sociaal´ medium, onder het kopje `1950'. Muziek uit de 50er jaren. Mij aanbevolen door de algoritmes van Insta omdat die mij kennelijk categoriseerden onder 'oud' en 'muziekminnaar'. Geen woord van gelogen, dat hadden de algoritmes nu eens bij het rechte eind: Dion DiMucci, Bill Evans, Chuck Berry, allemaal leuk en nu werd daar dus ook Chet Baker aan toegevoegd. Doorschijnend bleek met ingevallen wangen. Ogen, die een verslaving zouden kunnen verraden achter een zwarte zonnebril verscholen. Archetypische junkie. De heroïne en cocaïne hadden hem al vast in de klauwen. Zij verhinderden hem nog niet om prachtige muziek voort te kunnen brengen. Op trompet en zingend met die kenmerkende omfloerste, sexy, weemoedige toon, die hij had. Zowel op trompet als in zijn zang.
Signature song. Het lied stamt uit de musical " Babes in arms", in 1937 door Lorenz Hart geschreven en door Richard Rodgers van muziek voorzien. Hart ventileert via een tweede persoon (de zanger van dienst) een vrij ongunstige mening over zichzelf, hij schijnt zichzelf nogal onaantrekkelijk, 'laughable' en 'funny' gevonden te hebben. Het werd het lied waarmee Chet Baker vereenzelvigd zou gaan worden.
My funny Valentine en mijn ''kleine geschiedenis'' met Chet's Val. Eind jaren 70 was er, ergens op de Prinsengracht, een café waar live muziek gespeeld werd. Na onze avonddienst dronk het personeel van de OBA-Muziekafdeling daar nog graag een glaasje, pratend over leven, werk en luisterend naar de muziek. Er trad die avond een Engelsman op met een blonde krullenbol en een aangename, niet heel opvallende stem, zichzelf begeleidend op gitaar. Hij voelde zich thuis bij liedjes van Fairport Convention, Marianne Faithfull, het zachtere, melodieuze werk. Op gegeven moment zette hij `My funny Valentine` in en al gauw kon je een speld horen vallen, zo weemoedig mooi zong hij, à la Chet.
Toen de laatste noten wegstierven, zat het hele publiek met een dikke brok in de keel. Wij hadden zelfs tranen in de ogen. Ik geloof dat we nog een andere avond terug zijn gegaan om ons nogmaals zo zoet en wreed vol in het hart te laten treffen door de zanger wiens naam ik niet meer weet. Maar: the first cut is the deepest, dat moet je niet willen evenaren. Dat was eind jaren zeventig. De andere keer dat het lied mij zo raakte, nu wel in Chet's versie, was begin jaren negentig. Ook weer in een café, weer na een avonddienst op een filiaal van de OBA, in Amsterdam oost. De eigenaar van Café Museum was toen, meen ik, de Amerikaanse heer, slechte ogen enorm vergroot achter een zwarte bril met jampotglazen, die als liefhebberij 's woensdags om 10 p.m. sharp zijn DJ set startte waarin hij strikt naar eigen smaak en zo te zien met veel plezier en liefde zijn muziek draaide. Veel soul, oude R&B, rock, blues maar ook jazz. Een eclectische set dus. Gepresenteerd vanuit een eigen dj-booth, links achter in het café, hijzelve sfeerverhogend aangelicht door gekleurde spotjes.
Het was een mooi, oud café, dat je door dikke donkerbruine velours gordijnen vaneen te schuiven betrad. Dan stapte je in een ruimte ter grootte va 2 á 3 flinke huiskamers maar wel in een als knusse huiskamer aanvoelende sfeer, waar je een warm welkom tegemoet walmde: de cafémix van sigarettenrook, alcoholwalm, nat hout, aangebrande tosti's, zweet, afgemaakt met een toefje bleek of Vim.
Strijk en zet werd de DJset steeds meer laid back en zwoeler naarmate de alcohol de clientèle zoeter omarmde en ze roezig en ontvankelijk voor dit type muziek maakte. "This is music for lovers" liet de DJ zijn stem naar bronstige laagtes afdalen. Buiten was het koud en nat en er was nog een lange, lánge en koude weg af te leggen naar huis. Dat vooruitzicht werd steeds minder aanlokkelijker naarmate de avond - en het promillage- vorderde. "My funny Valentine'' van Chet Baker was vaste prik in die set en oh, wat gleed Chet naadloos in de mood van de drie portjes, die ik dan al op had. Dat was begin jaren negentig. De DJ verkocht op gegeven moment zijn café en ging waarschijnlijk verder stilleven in de East Village N.Y. en de sfeer verdween met hem uit het café. Collega's verdwenen ook, werkplekken veranderden. Vriendschappen verwaterden.
Het leven ging door.
Vorige week (januari 25) werd Chet mij aanbevolen op Instagram. Twee dagen daarvoor kregen we slecht nieuws over de (on)gezondheid van een van de Café Museum kroegtijgers, die we, toen hij naar een andere werkplek verhuisde, uit het oog verloren maar nu alweer jaren een goede vriend is, met wie ooit vele uurtjes stukgeslagen zijn in Café Museum, leuterend over muziek, het leven en wat dies meer zij.
Begin mei 2025 berichtte deze vriend dat zijn schoonzoon, ook ongeneeslijk ziek, hem vast vooruit was gegaan naar de 'eeuwige jachtvelden'. Hij sloot hij zijn appje af met: "Het leven gaat door"
