End of the world as we know it.

Het is toch niet te geloven? Je ziet het gebeuren, recht tegenover je op de televisie en je mond valt ervan open.
Dit gebeurt echt!
Zelensky was de agressor, niet Poetin.
Zegt Trump.
Zelensky is de dictator, niet Poetin.
Zegt Trump.
Zelensky mag wel snel ophouden anders heeft hij geen land meer over.
Zegt Trump.

Call my bluff if you dare!
Het narratief wordt totaal omgedraaid door de oranje Pipo, die de ene na de andere blatante, flagrante idioterie uit zijn mouw schudt terwijl de hele wereld wéét dat hij gewoon keihard staat te liegen. Hijzelf weet ook dat iedereen dat weet maar als je maar met veel aplomb bluft en het blijft herhalen, zal het er uiteindelijk als waarheid inzinken bij zijn gehoor. Er schittert zelfs iets van gluiperige triomf in de ogen van de valsspeler, die alle kaarten in handen lijkt te hebben: "Jullie weten dat ik lieg maar ik doe het gewoon toch! Jullie kunnen mij niet meer stoppen en jullie weten het. En dit komt ons toevallig nu beter uit en probeer ons maar eens een voet dwars te zetten- als je durft."

Liegen dat het gedrukt staat.

Drie griezels in de zwetsshow van Sean Hannity: Musk & Trump. Musk als poppenspeler. Trump als zijn ledepop, hengelend naar 's baasjes goedkeuring. Ze leuteren een uur lang met en door elkaar heen, vaak in afgebroken, onbegrijpelijke zinnen. Opkontjes gevend aan elkaar. Oh, ze hebben het zo getroffen met elkaar. Maar wat is dit in godsnaam? Waar kijk ik naar? Een interview, daar schijnt deze schertsvertoning voor door te moeten gaan,  
Perplex sla ik het woordelijk verslag hiervan na op de website van het Witte Huis maar snap er dan nog minder van.
Wat zijn dit voor bazelende halve garen? Hersens, zo al aanwezig, wellicht door syfilis aangetast bij de oranje uitgeslagen gast? De ander vertoont enigszins psychopatische trekken en de interviewer lijkt totaal de weg kwijt, zo hij die al ooit wist. Hij weet wel hoe hij hielen moet likken! Maar dat trucje beheersen ze alledrie. Getver, wat houden die vieze kereltjes van elkaar(s hielen) en dat niet alleen: ze houden maar niet op veren in elkaars fat asses te steken.
Mag ik even braken?!

Wat dit nou was? Een groteske, schokkende cabaret act? Een surrealistisch toneelstuk? Kwik, Kwek & Kwak in Dumbfoundland?
Helaas niets van dat al..
De schokkende waarheid is, dat de ene schertsfiguur het mandaat kreeg van een meerderheid van Amerikaanse kiezers om het land en de wereld grondig te verbouwen naar eigen 'inzicht'. Om zeep te helpen is correcter geformuleerd.
De ander kreeg men er opeens gratis bij, niet gekozen noch verkozen maar hij bleek de trumpcard die Trump uit zijn mouw schudde: part of the deal. A huge part, ook nog, die man wiens rechterarm á la Dr. Strangelove zomaar ineens onbeheersbaar in een nazigebaar schiet.

En daar hopen beiden dan zelf weer een paar slordige miljard aan over te houden. Want dat is het enige, dat telt voor deze `heren´. Geld. Geld en de macht die je daarmee kunt kopen.

En er sloot zich een ijskoude hand om mijn hart. 

Lied van de dag:

R.E.M.: It's the end of the world as we know it (& I don't feel fine)

Little bit of sun!

Zaterdag 8 februari 2025
Misschien is het helemaal niet zo maar in mijn beleving hebben we nog nooit zoveel grijze luchten boven ons gehad als in de zomer, herfst en winter van 2024- en 2025 is in diezelfde trant doorgegaan.
Zaterdag begon grijs maar eindigde gelukkig glorieus, zie de foto.
De zon zette even een mooie punt achter deze dag.

Zondag 9, maandag 10, dinsdag 11: Egaal grijs, gure en stevige noordoostenwind, mergverkillend koud.
Er valt haast niet tegen op te slikken met vitamine D.
Wordt deze overdaad aan bewolking veroorzaakt door de recente bosbranden in Los Angeles? Nog aangedikt door erupties van vulkanen hier en daar? Omdat aan al die in de lucht uitgestoten roetdeeltjes zich watermolecuultjes hechten?

Woensdag 12 februari.
Vandaag is het de variant vaalgrijs. Mistgrijs. De rietkraag aan de overkant van het water is niet meer als zodanig te onderscheiden, opgelost als de hele wereld lijkt in een mistige grijsheid. Dé heersende kleur in het huidige en de vorige seizoenen is grijs. 

 

Vast niet toevallig dat ik deze heer met gitaar voor mijn virtuele voeten geworpen kreeg: Derik Fein, die met klaaglijke stem smeekt om een klein beetje zon, Onder andere. Ook wenst hij lucht om te kunnen ademen. In zijn hele wezen lijkt een verstikkende mist neergedaald, waardoor hij niet kan leven. Waardoor hij in een kooi lijkt te zitten waar hij niet uit kan breken.

Derik Fein komt uit een gezin, waar waarschijnlijk ook niet al te vaak - figuurlijk- het zonnetje scheen. Ik lees tenminste in een korte bio, dat zijn vader 'jewish & entrepreneurial' was en zijn moeder 'absent'. Vier zusters had hij boven zich plus drie broers. Hij was de jongste. 

Buiten scheen de zon in ieder geval wel veelvuldig, hij kwam ter wereld in subtropisch Miami.

Verder weet ik niets van deze man, behalve de handvol songs die op YouTube zijn te vinden van hem en die eigenlijk best goed zijn. Ze spreken allemaal van een eindeloos, slepend verlangen naar overgave, naar liefde. Maar er zijn altijd obstakels, zoals het simpele feit dat de geliefde niet van hem houdt maar van een ander. Of een partner, die constant laat voelen dat hij te min voor haar is.
Maar als het wel klikt, spreken zijn liedjes van bedwelming, verslaving zelfs en dan vertraagt zijn stem zwaar van sensualiteit en verlangen. Loom van lust.
Er zitten echt juweeltjes tussen.

Een van de juweeltjes is "Sun", een liedje van de dag dat er echt mag wezen. Plus nog een paar die ik hieronder plaats.

En ziedaar, donderdag 13 februari: daar is de zon! De smeekmede heeft geholpen!

                                                                        

Blue, een zacht verlangen.

Het Engelse 'blue' is mooier dan het Nederlandse 'blauw', omdat het in overdrachtelijke zin ook de betekenis kan hebben van een zacht verlangen, een droeve gesteldheid, weemoed of neerslachtigheid. 
In het Nederlands slaat de weegschaal al snel door naar negatieve aspecten:
- een blauwtje lopen: afgewezen worden in de liefde
- een blauwe maandag: ooit, voor een korte tijd
- van de blauwe knoop zijn: geen alcoholhoudende dranken drinken
- zich blauw betalen/ergeren: verstikkend veel
- iemand op zijn blauwe ogen geloven: er maar van uitgaan dat hij/zij de waarheid spreekt.
De 'oe' in 'blue' klinkt ook zachter dan onze 'knauw' au: ik hauw fan jauw.

Over ''Ik hauw fan jauw" gesproken...
Luister dan even en dagdroom mee met het liedje getiteld "Blue" op deze videoclip van Yung Kai. Het woord 'blue' komt er niet in voor, maar wel de kleur van de oceaan, de golven, maanverlichte nachten, dat soort blauwige dingen.

Zo schattig.
De stem van Yung Kai is nog zo jong, haast ''ongebroken'' zweeft hij nog, twijfelend tussen hoog en laag, twijfelend tussen verliefd blijven vanuit een wazige verte of de definitieve stap naar volwassenheid durven nemen en iemand de liefde verklaren.
Prachtig, dat weifelend pendelen tussen fictie en feitelijkheid. Dat aarzelen over die onomkeerbare sprong in het diepe, er toch op vertrouwend dat het goed zal komen, dat je het aankunt.

Ins Blaue hinein, dan maar.

Wat een lief liedje. 

En wat een mooie blue guitar, die om die stem heen speelt als golfjes, die om je voeten heen kabbelen op een nog wat mistige frisse zomerochtend. Zo klinkt dit.
Een vroege morgen aan zee aan het begin van de zomer. Ik kan niets mooiers bedenken.

Nee, nee, nee!! Hij komt niet uit Zuid Korea!!

Yung Kai is een in Canada geboren en getogen 22-jarige jongeman uit Vancouver. Die verliefd is. Tot over zijn oren. En daar een liedje over schreef. Dank je, Yuan Kai.