33.Spuugkuifkreuners.

Liedje voor barre tijden.
Er waart een naar spook rond. Men dient partij te kiezen. Het is het een of het ander. Meer smaken zijn er niet of die doen er gewoon niet toe. Als je voor de een bent ben je tegen die ander. 
Kiezen. Nu. Geen getalm. Geen nuance. Spreek je erover uit. Beter nog: schreeuw het uit. Op TikTok. Op Telegram. Onderneem actie. Onderstreep jouw gezichtspunt. 
Onderneem vooral actie. Ram jouw visie erin. Niet goedschiks dan maar kwaadschiks.

Zie het nieuws van de afgelopen week. U weet waar ik het over heb. De steeds oranjer uitslaande idioot in de U.S.A. De voetbalhooligans, die steeds griezeliger en enger worden in het onbeschaamder hun onderbuikgevoelens tonen. Wat uitmondde in pure, giftige haat. Moordlust was niet ver meer weg. 

Het maakt me bang.
En wat doet een bang iemand? Die trekt zich terug. Weg van al het gekrakeel. Die verstopt zich in een cocon. Die wil niet meer meedoen. Die bouwt een barrière om zich heen met lieve, niet agressieve mensen, boeken, kunst en muziek. Een barrière van bescherming biedende schoonheid.

Een bang mens durft niet meer vooruit te kijken naar een toekomst die inktzwart lijkt. Die kijkt achterom. Toen het allemaal nog leuk leek. Leek. Omdat men nog jong was. Omdat men nog van zoveel geen weet had.

Spuugkuifkreuners.

De juiste soundtrack bij dit escapisme waart al dagen rond in mijn hoofd. Het is een liedje dat voelt of het uit de jaren vijftig stamt, doo-wopachtig. Het had ook zó gezongen kunnen worden door John Travolta en Olivia Newton-John in Grease, waarin de muziek ook teruggreep naar eind jaren 50, begin jaren zestig.
Paul Anka, Dion DiMucci. dat werk.  De tijden waarin het haar van jongemannen met veel Brylcreem achterover gekamd werd tot een imposante vetkuif en ruime twintigers er geen been in zagen om zichzelf een teenager te noemen. Vóór de tijd van " ongewassen en ongekamd langharig tuig', haar voorover tot in de ogen hangend en aan achterzijde tot ver in de nek.
De song waar ik het over heb past naadloos in het vetkuifdecennium, werd nooit door Elvis gecrooned omdat het de pennenvrucht van een 22 jarige jongeman uit de U.K is.

Liedjekeuzestress.  
Er is een 'probleempje': er zijn er twee uitvoeringen van. Het origineel en een cover. Twee versies van hetzelfde liedje. 

In juli bracht de 22 jarige bijna-Mancunian ( hij is geboren in een plaatsje vlakbij Manchester, genaamd: Bury- ik verzin dit niet zou Sylvia Witteman zeggen) Elliot James Reay zijn song uit getiteld "I think they call this love". Hij klinkt als een gereïncarneerde Elvis en hij ziet er ook een beetje uit als Elvis: spuugkuif, pruilmondje, eendere kledingstijl. Hij lijkt qua uiterlijk nog het meest op een jong broertje van Chris Isaak, die trouwens Elvis ook als rolmodel had. Ook zo'n aantrekkelijke zanger die grossierde in muzikale romantiek, waar je je heerlijk sonisch in kon wentelen.

In oktober blijkt er nóg een versie van "I think they call this love" online te staan. Alle credits worden netjes aan Reay toegeschreven en "Cover" staat er nadrukkelijk bij vermeld. Gezongen op dezelfde toonhoogte door een onredelijk knappe Aussie, die 19 jaar oud schijnt te zijn maar al behoorlijk aan de weg timmert als ´TikTokzanger`: Matthew Ifield.

Hij heeft wat meer vibrato en warmte in zijn stem dan Elliot James Reay waardoor hij de romantiek er wat dikker op smeert dan in het origineel. Maar dat uiterlijk van hem helpt wel enorm mee met een keuze maken welke clip je aanklikt. Het is niet helemaal koosjer, ik geef het onmiddellijk toe maar als je die mooie zwarte haren ziet en die smeltende bruine kijkers daaronder plus die charmante lach met die mooie tanden, nu ja, wat is er eigenlijk niet fraai aan deze jongeman, dan heb je je keuze onbewust eigenlijk al gemaakt. Het is niet netjes maar ik ben ook maar een mens...en een beetje schoonheid in deze lelijke wereld is nooit weg, nietwaar?

Keuzestress? Hoezo keuzestress!?

Tientallen TikTokcovers!!!