34. Stromae's beste vijand

 Oh! Die stem!!
Ik viel haast van de bank toen ik hem volkomen onverwachts hoorde terwijl ik al een eind gevorderd was in het tweede seizoen van Arcane, een heftig geanimeerd steampunk actie-avontuur voor volwassenen, gemaakt door Christian Linke en Alex Yee, te zien op Netflix. "Hoor je dat? Dat is volgens mij Stromae!" riep ik opgewonden naar mijn man.

Er was even een rustpuntje in het visueel overdonderende spektakel dat, sinds het tweede seizoen van start was gegaan, wat weg leek te hebben van een woeste LSD trip of 'n door ayahuasca aangejaagd visioen - alhoewel ik daar geen ervaringen mee heb, ik stel me dat alleen zo voor.
Wild van kleur en tekenstijlen en artistiek ongeremd explodeerden de animaties haast uit het scherm. Soms moest ik even ademloos op de pauzeknop drukken omdat mijn ogen én brein zoveel visueel vernuft even niet meer aankonden.

Nondeju. Paul van Haver! Diens warme bariton, die ik onmiddellijk herkende, gleed als honing in mijn door de soundtrack van de serie enigszins murw gebeukte oren, die tot dan toe voornamelijk uit harde metal, elektronica, rap en harde rock bestond. En ook hier weer Kpop, rock door de Stray Kids!
Maar dus, ook verdomd als het niet waar is: dat is nondeju maestro Paul van Haver!
Die mooie tekst, slim spelend met tegenstellingen: "tu est le vice de mes virtues" "ma meilleure ennemie" "une encre jamais sèche" ''l'ombre du soleil", de gedistingeerde toonzetting van het geheel, doortrokken van melancholie en noodlot. Alles klonk vintage Stromae. Zelfs de bijdrage van de Franse zangeres en rapper Pomme..
En aan het eind een hoopgevend: "Un tatouage imparfait, prêt à recommencer''. Het zal niet waar wezen toch? Hij durft het weer, zachtjes aan? Als hij het verdorie maar rustig aan doet, op eigen voorwaarden! Opdat hij zich niet wéér gek laat maken. Het is namelijk geen wet van Meden en Perzen dat die tatoeage af moet! Voorkom te allen tijde een 'Omzigtje', Paulo!

Commandeur in de Kroonorde. Een krappe week geleden kwam hij het lintje en/of de medaille ophalen bij koning Flip - dat kán toch niet: 'koning Flip''?! Flipje van Tiel, dát kan wel - die hoorde bij de benoeming tot Commandeur in de Kroonorde. Een onderscheiding, die hij kreeg volgens koning Flip: "...omdat Stromae erin is geslaagd een diepgaand en origineel muzikaal universum te creëren, dat doet denken aan de grote surrealistische kunstenaars van de twintigste eeuw. Met zijn talent en durf herdefinieerde hij de contouren van de hedendaagse muziek. Zijn kunst laat België over de hele wereld weerklinken, zoals Jacques Brel dat in zijn tijd deed. Bravo maestro!"

Enfin. We gaan hem zien. Of misschien toch niet, daar ik ook vermoed dat hij zelf zijn beste vijand is...

Arcane heb ik wel gezien. In etappes dus, met korte rustpauzes voor al mijn behoorlijk uitgedaagde zintuigen. Ik ga hem vast nog eens bekijken en dan zal opvallen, hoeveel ik de eerste keer gemist heb.
Ik ga dan ook beter letten op de andere muziek, die ook opmerkelijk is. Zoals Imagine Dragons.
Of Sting & Ray Chen's "What could have been". Fraai. 

33.Spuugkuifkreuners.

Liedje voor barre tijden.
Er waart een naar spook rond. Men dient partij te kiezen. Het is het een of het ander. Meer smaken zijn er niet of die doen er gewoon niet toe. Als je voor de een bent ben je tegen die ander. 
Kiezen. Nu. Geen getalm. Geen nuance. Spreek je erover uit. Beter nog: schreeuw het uit. Op TikTok. Op Telegram. Onderneem actie. Onderstreep jouw gezichtspunt. 
Onderneem vooral actie. Ram jouw visie erin. Niet goedschiks dan maar kwaadschiks.

Zie het nieuws van de afgelopen week. U weet waar ik het over heb. De steeds oranjer uitslaande idioot in de U.S.A. De voetbalhooligans, die steeds griezeliger en enger worden in het onbeschaamder hun onderbuikgevoelens tonen. Wat uitmondde in pure, giftige haat. Moordlust was niet ver meer weg. 

Het maakt me bang.
En wat doet een bang iemand? Die trekt zich terug. Weg van al het gekrakeel. Die verstopt zich in een cocon. Die wil niet meer meedoen. Die bouwt een barrière om zich heen met lieve, niet agressieve mensen, boeken, kunst en muziek. Een barrière van bescherming biedende schoonheid.

Een bang mens durft niet meer vooruit te kijken naar een toekomst die inktzwart lijkt. Die kijkt achterom. Toen het allemaal nog leuk leek. Leek. Omdat men nog jong was. Omdat men nog van zoveel geen weet had.

Spuugkuifkreuners.

De juiste soundtrack bij dit escapisme waart al dagen rond in mijn hoofd. Het is een liedje dat voelt of het uit de jaren vijftig stamt, doo-wopachtig. Het had ook zó gezongen kunnen worden door John Travolta en Olivia Newton-John in Grease, waarin de muziek ook teruggreep naar eind jaren 50, begin jaren zestig.
Paul Anka, Dion DiMucci. dat werk.  De tijden waarin het haar van jongemannen met veel Brylcreem achterover gekamd werd tot een imposante vetkuif en ruime twintigers er geen been in zagen om zichzelf een teenager te noemen. Vóór de tijd van " ongewassen en ongekamd langharig tuig', haar voorover tot in de ogen hangend en aan achterzijde tot ver in de nek.
De song waar ik het over heb past naadloos in het vetkuifdecennium, werd nooit door Elvis gecrooned omdat het de pennenvrucht van een 22 jarige jongeman uit de U.K is.

Liedjekeuzestress.  
Er is een 'probleempje': er zijn er twee uitvoeringen van. Het origineel en een cover. Twee versies van hetzelfde liedje. 

In juli bracht de 22 jarige bijna-Mancunian ( hij is geboren in een plaatsje vlakbij Manchester, genaamd: Bury- ik verzin dit niet zou Sylvia Witteman zeggen) Elliot James Reay zijn song uit getiteld "I think they call this love". Hij klinkt als een gereïncarneerde Elvis en hij ziet er ook een beetje uit als Elvis: spuugkuif, pruilmondje, eendere kledingstijl. Hij lijkt qua uiterlijk nog het meest op een jong broertje van Chris Isaak, die trouwens Elvis ook als rolmodel had. Ook zo'n aantrekkelijke zanger die grossierde in muzikale romantiek, waar je je heerlijk sonisch in kon wentelen.

In oktober blijkt er nóg een versie van "I think they call this love" online te staan. Alle credits worden netjes aan Reay toegeschreven en "Cover" staat er nadrukkelijk bij vermeld. Gezongen op dezelfde toonhoogte door een onredelijk knappe Aussie, die 19 jaar oud schijnt te zijn maar al behoorlijk aan de weg timmert als ´TikTokzanger`: Matthew Ifield.

Hij heeft wat meer vibrato en warmte in zijn stem dan Elliot James Reay waardoor hij de romantiek er wat dikker op smeert dan in het origineel. Maar dat uiterlijk van hem helpt wel enorm mee met een keuze maken welke clip je aanklikt. Het is niet helemaal koosjer, ik geef het onmiddellijk toe maar als je die mooie zwarte haren ziet en die smeltende bruine kijkers daaronder plus die charmante lach met die mooie tanden, nu ja, wat is er eigenlijk niet fraai aan deze jongeman, dan heb je je keuze onbewust eigenlijk al gemaakt. Het is niet netjes maar ik ben ook maar een mens...en een beetje schoonheid in deze lelijke wereld is nooit weg, nietwaar?

Keuzestress? Hoezo keuzestress!?

Tientallen TikTokcovers!!!

32. Mars & Gaga, a match made in heaven.

`Nummerrr Een-Een-Een!!!`

Ik hoor dan meteen weer de ronkende stemmen van dj's Joost Den Draaijer of Lex Harding!

De Top 40. Dat die nog steeds bestaat! Ja dus, kennelijk al 60 jaar! Ik stuitte net op dit voor mij in mijn pubertijd nogal essentiële fenomeen (Beatles! Stones! Who! Staan ze al op Nummer Een?), toen ik Bruno Mars googelde.

Nog een keer Bruno Mars als mijn liedje van de dag, die, zag ik dus net op de Top 40, Rosé en zichzelf van Nummer Een verdrong en nu met Lady Gaga de eerste plaats op de Global Top 40 overnam. Bruno was in oktober al vanuit het niets naar Nummer Een geschoten, samen met Rosé met het verrukkelijke aftelliedje ''APT''. Nu staat zijn duet met Lady Gaga al zeven weken op Nummer Een in de Nederlandse Top 40 en nummer 2 in de Global Top 40.

Belt your heart out.
Wat een godvergeten goeie zangers zijn ze toch, allebei. Hoor hoe ze geweldig samengaan, moeiteloos langs mineur naar majeur glijdend, elkaar aanvullend, gas terugnemend om de ander de ruimte te geven. Van heel klein naar groot, groter, grootst.
Schijnbaar nonchalant, Gaga zelfs zingend met een saffie tussen haar tanden geklemd, die ze wel even in de asbak parkeert als het echt serieus wordt. 
"Die with a smile".
Het lied zelf klinkt of je het al jaren kent, wat als compliment bedoeld is. Gecomponeerd door Bruno Mars, zet hij zonder enige aarzeling vol in op het sentiment. Als er iemand is die daar wel raad mee weet is het wel de Gaga, die in de bijbehorende clip geweldig de boel bij elkaar schmiert met woest jaren 60 Brigitte Bardot kapsel, woeste gebaren en weer eens niet zuinig uitgepakt met lipstick en eyeliner.
Maar dan haar zang! Vloeiend als honing, licht als een veertje, gloedvol en trefzeker in de uithalen. En zo organisch als die twee samengaan. Of ze daarvoor bestemd zijn!
Bruno doet wat betreft presentatie de archetypische rockstar, rauwe strot, gitaar als mitrailleur. Maar goeiedag, hoe hij zingt! Mr. Soul himself. 
Ze vallen zó perfect samen dat ze hoog boven de ietwat schmaltzy tekst uit stijgen:

"If the world was ending
I'd wanna be next to you
If the party was over
And our time on Earth was through
I'd wanna hold you just for a while
And die with a smile
If the world was ending
I'd wanna be next to you
If the world was ending
I'd wanna be next to you"

Het is beider weergaloze muzikale gevoel en talent, dat dat teweegbrengt. 
De song, die ook in de film Joker: Folie á deux" klinkt, waar de belachelijk getalenteerde Lady Gaga de leading ladyrol voor haar rekening neemt naast Joaquin Phoenix, kan wat mij betreft zó aanschuiven in het rijtje grootste belt songs allertijden: "I will always love you" "The Rose" "The greatest love of all" 
"Hero".

1

APT

Rosé & Bruno Mars

NIEUW1

1week

2

Die With A Smile

Lady Gaga & Bruno Mars

1  2

10weken

Samenwerken met mannen gaat Bruno Mars ook heel goed af, zoals met de geweldige Anderson.Paak