12. Leve het leven!

 Je moet wel een verstokte, onverbeterlijke cynicus zijn, wil je bestand blijven tegen de goede wil en het grenzeloze optimisme van Chris Martin, de zanger van Coldplay. Tegen alle klippen op, al heeft het alle schijn tegen, in het goede van mensen te blijven geloven zoals hij kan. En daar schaamteloos open van getuigend, als een voorganger in zijn kerk. 
Meer dan 100.000 mensen op het enorme veld voor het hoofdpodium van Glastonbury Festival 2024 en een veelvoud ervan die het optreden volgden op de televisie gisteravond en -nacht, zaten waarschijnlijk, net als ik af en toe met een enorme brok in de keel toe te kijken, volkomen ingepakt door het charisma van Chris Martin, a Gutmensch if there ever was one. 

Ondanks dat ik altijd zeer kriegel word van Glastonbury: te massaal, teveel vuurwerk-, laser- en confettikanonnen en vooral dat stuitende vlaggenvertoon altijd, het megalomane ervan stuit mij altijd tegen de borst.
Tegelijkertijd fascineert het me ook enorm, vooral als het zo'n band met zo'n voorman betreft, die speciaal in het leven lijkt te zijn geroepen voor dit soort megalomanie, die 100.000 odd people bespeelt als waren het er maar 10, 100.
Werkelijk, er zal geen mens dat veld verlaten hebben die nacht zonder een gevoel van hoop in z'n donder- immers, als het zo goed kan gaan met 100.000 man, zou het ook nog wel goed kunnen komen op mondiaal gebied. Er zullen nauwelijks individuen zijn geweest die Glastonbury verlieten zonder een lichtelijk hersteld geloof  in de goedheid van de mens en met een prettig gevoel van: "Eigenlijk deug ik best wel, hier of daar. Net als iedereen eigenlijk hier of daar best wel deugt"

Ik liep langs de televisie, het was al bijna middernacht, ik ging even zitten, eigenlijk met een mindset van: "even griezelen" en zat er om half twee nog, met een dikke keel toen Mchael J. Fox op het toneel gereden werd in zijn rolstoel. Hij was het raison d' être van de band Coldplay, vertelde Chris Martin.
Hij speelde meer mét dan óp zijn electrische gitaar, voor zover Parkinson hem dat nog toeliet, want die heeft hem nu wel heel erg stevig in zijn greep zo te zien. Met de nadruk op 'heel erg'. 
A whole lotta shakin' goin' on in zijn lijf maar Michael laat zich nog steeds niet kisten. geen denken aan! 

Gooide een been in de lucht om zijn plezier in de muziek en alles eromheen te tonen en lazerde bijna uit zijn rolstoel. Lachte daar zelf het hardst om.
Wat een voorbeeld geeft hij! 
Zo kan het ook.

Het concert sloot af met een fraai staaltje typically British community singing, meerstemmig maar liefst.
"Tears stream down your face when you lose something you can't replace". Chris op piano, het publiek als solist(en).
De keukenrol werd weer duchtig aangesproken!

Enfin.
Genoeg gesnotterd.
Viva la vida dus.
Vanmorgen diende dat zich, niet zo verrassend, als eerste liedje in mijn hoofd aan.
En zo is het. 
Vier het leven, zo lang als je kan. Morgen kan alles opeens anders zijn.

11. God is terug, naar het schijnt.

2024.06.12 6:00 PM (KST)

신이 돌아왔다.
Oftewel: God is terug.

Dat was een van de eerste commentaren onder de video van de gisteren uitgebrachte nieuwste single van Damons year.
Fans roepen dat soort waanzinnige dingen al gauw, ik herinner me nog de 'Clapton is God', graffiti op Engelse muren, eind jaren 60.
Meer commentaren onder de video: "Het is eindelijk zomer!", "Wow" en "Waar was je al die tijd?".
Ik kan u wel vertellen: het ís nog helemaal geen zomer en dat wordt het voorlopig ook niet en trouwens, ook God is niet terug, zo hij er al ooit was- maar er is sinds gisteren dus wel een nieuwe song uitgekomen van Damons Year (Yeon Haryom, 1994) en een heel album komt eraan.
Met bovenstaande fraaie cover art van Gong Chen.

Vanmorgen echoden de elektrische gitaarlicks van @ambiguoussuicide nog door mijn hoofd. En die stem! Over ambigue gesproken!

Ook de bijbehorende video is prachtig geschoten door Annie Chung, beginnend met het lieflijke koekoeksgeluid dat in Japan bij zebrapaden klinkt uit de voetgangersstoplichten.

Het is misschien niet zo´n hit die meteen in je hoofd blijft hangen, "To the undying lover" van Damons Year, daarvoor zijn de zanglijnen te grillig en is de emotionaliteit te rauw, maar het heeft iets, zoals bijna al Haryoms muziek, waardoor ik het telkens weer terug wil horen. En weer. En weer.
En elke keer vraag ik me af: wat is dat toch aan die stem, die moeilijk te categoriseren valt, dat zó intrigeert? Die kronkelende zanglijnen, hoe hij falset zingt in samenspel met die inventief spelende Fender Stratocaster? De zorgvuldige articulatie van de woorden die hij zingt. de spannende opbouw naar een ontlading van emoties. Die intieme toon, of hij vlak naast je zit en alleen voor jou zingt.
Ik zou als een geluidstechnicus alle kanalen willen scheiden en uitpluizen om te horen wat er allemaal speelt.
Wat dat betreft lijkt de schitterende hoesillustratie van Gong Chen wel een soort beeldspraak daarvoor: twee gezichten die eerder als een dicht geweven stuk textiel waren maar nu uit elkaar getrokken zijn. Doch die prachtige tekening slaat, uiteraard, op de tekst van het lied en niet op hoe de muziek in elkaar gevlochten is.

Het nummer komt vrij abrupt tot een eind, wat je als een junk doet opschrikken omdat je er nog lang niet klaar mee was. Omdat je nog meer wilt. En meer. En meer.